FEED Validator

for Atom and RSS and KML

Congratulations!

This is a valid RSS feed.

Recommendations

This feed is valid, but interoperability with the widest range of feed readers could be improved by implementing the following recommendations.

line 9, column 39: Email address is missing real name [help]

    <managingEditor>info@musicheaven.gr</managingEditor>
                                       ^

line 10, column 34: Email address is missing real name [help]

    <webMaster>info@musicheaven.gr</webMaster>
                                  ^

line 26, column 70: description contains bad characters (87 occurrences) [help]

<p>            - Δε φταίμε εμείς, στριμώχτηκαν τα σύννεφα ποιο πρώτα ν\x92 απαν ...
                                                                      ^

line 62, column 0: style attribute contains potentially dangerous content: mso-bidi-font-style (29 occurrences) [help]
```
Μια μέρα ένας ερευνητής διαισθ ...
```

line 135, column 73: title contains bad characters (6 occurrences) [help]

      <title><![CDATA[... όλος ο κόσμος ξέρει πως ο πιο καλός γιατρός είν\x92 ο ...
                                                                         ^

line 280, column 2: Missing atom:link with rel="self" [help]
```
  </channel>
  ^
```

Source: http://www.musicheaven.gr/html/modules/Blog/rss/feed.php?blogger=mardhm

<?xml version="1.0" encoding="iso-8859-7"?>

<rss version="2.0">
<channel>
<title>Μαρία</title>
<link>http://blogs.musicheaven.gr/mardhm</link>
<description>Σκοπός στη ζωή δεν είναι να επιτύχεις, αλλά να συνεχίσεις να αποτυχαίνεις χωρίς να χαλάς τη διάθεσή σου.</description>
<language>el</language>
<managingEditor>info@musicheaven.gr</managingEditor>
<webMaster>info@musicheaven.gr</webMaster>
<generator>PHP RSS Feed Generator</generator>
<item>
<title><![CDATA[Γιατί λέμε ψέματα την 1η μέρα του Απρίλη...]]></title>
<description><![CDATA[Θα μου πεις τώρα σιγά μην περίμενα την 1 Απριλίου για να πω ψέματα! Ε ναι δεν αντιλέγω, αλλά σήμερα όπως και να το κάνουμε είναι πιο νόμιμα. Κανείς δεν θυμώνει, ή τουλάχιστον σχεδόν κανείς.
Αλλά αυτοί που θυμώνουν σίγουρα δεν έχουν ακούσει το υπέροχο παραμύθι της Λότη Πέτροβιτς για την ημέρα που γεννήθηκε ο Απρίλης και το πως συνδέθηκε (από μια απερισκεψία του) με τα ψέματα! Τους αφιερώνω λοιπόν ένα μικρό απόσπασμα από το συγκεκριμένο παραμύθι, που όμως πιστεύω πως θα τους κάνει να εκτιμήσουν την αξία του ψέματος κάθε χρόνο τέτοια μέρα.

"Ο Απρίλης, το τέταρτο εγγόνι του Χρόνου, από την πρώτη μέρα που ήρθε στον κόσμο είχε ένα μεγάλο ελάττωμα: έλεγε ψέματα διαρκώς! Το πρώτο του ψέμα το ξεφούρνισε στο πρώτο χελιδόνι που μόλις είχε φτάσει λαχανιασμένο.
 - Εσύ δεν είσαι ο Απρίλης, ο δεύτερος γιος της άνοιξης ρώτησε το πουλί.
 - Όχι! Λάθος! έπνιξε κείνος το γέλιο του. Εγώ είμαι η Πρωταπριλιά, η πρώτη της κόρη!
 Το χελιδόνι τον πίστεψε, γιατί ο Απρίλης είχε χρυσές μπούκλες από ηλιαχτίδες και η φωνή του έμοιαζε κοριτσίστικη, αφού ήταν ακόμα μικρός. Σάστισε λοιπόν κι ετοιμάστηκε να ξαναφύγει, επειδή μήνα-κορίτσι δεν είχε ξανακούσει ποτέ.
 Ο παππούς Χρόνος άκουσε το ψέμα του εγγονού του, τον φώναξε και του είπε:
 -Απρίλη, μη λες ψέματα, γιατί θα το μετανιώσεις!
 Ο Απρίλης όμως δεν τον άκουσε.... Και συνέχισε.
 
 ΄Εγινε τέτοιο κακό στη Φύση όμως, που ήρθε ο Χρόνος τρέχοντας να βάλει στη χώρα του κάποια τάξη.
 - Δε φταίμε εμείς, στριμώχτηκαν τα σύννεφα ποιο πρώτα ν\x92 απαντήσει.
 Το εγγόνι σου φταίει, που μας γέμισε ψέματα
 - Ο Απρίλης φταίει για όλα, βεβαίωσαν ο ΄Ανεμος, η Βροχή, το Χιόνι και η Χιονοθύελλα.
Ο παππούς Χρόνος ντράπηκε για το εγγόνι του και δεν ήξερε τι να πει. Τον Απρίλη τον αγαπούσε, αλλά το σωστό ήταν να σκεφτεί κάποια τιμωρία., μικρή βέβαια, γιατί μικρός ήταν κι ο Απρίλης. Και σίγουρα με τα ψέματα ήθελε μονάχα να παίξει. Σκέφτηκε λοιπόν, σκέφτηκε κι ύστερα είπε:
- Η τιμωρία του Απρίλη θα είναι να του πουλάμε εμείς ψέματα στα γενέθλιά του, αντί να του δίνουμε δώρα. Από δω κι εμπρός τη μέρα που γεννήθηκε θα τη λέμε Πρωταπριλιά και θα επιτρέπω σε όλους σας να του λέτε όσα ψέματα θέλετε!..."
 

Η εκδοχή του Παντελή θαλασσινού για τον Απρίλη είναι επίσης υπέροχη! 

[youtube:<a href="http://www.youtube.com/watch?v=enqbQJTE0k0">http://www.youtube.com/watch?v=enqbQJTE0k0</a>]

Καλό μήνα!]]></description>
<link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=32174</link>
<pubDate>Sun, 01 Apr 2012 19:47:00 +0000</pubDate>
<guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=32174</guid>
</item>
<item>
<title><![CDATA[’νοιξη! ]]></title>
<description><![CDATA[ 
[youtube:<a href="http://www.youtube.com/watch?v=-1t3oCNk-Sw&feature=player_embedded#at=37">http://www.youtube.com/watch?v=-1t3oCNk-Sw&feature=player_embedded#at=37</a>]
 
Σήμερα πήγα με την έκτη τάξη στο μουσείο φυσικής ιστορίας του Πανεπιστημίου Κρήτης. Ανάμεσα στα πολλά ενδιαφέροντα που είδαμε, ακούσαμε και μάθαμε ήταν και ο μύθος της αμυγδαλιάς. Ένας πολύ τρυφερός αρχαίος μύθος γραμμένος όπως και τόσοι άλλοι μύθοι για να εξηγήσει με φαντασία κάτι που συμβαίνει στην φύση κάθε χρόνο. Η πανέμορφη αμυγδαλιά, που την αρχή της ’νοιξης φοράει τα λευκά της και μας μαγεύει... ήταν πριγκίπισσα\x85
«Ένα καράβι άραξε κάποτε σε μια παραλία της Θράκης. Οι ναύτες του ήταν Αθηναίοι πολεμιστές που επέστρεφαν στην πατρίδα τους μετά την κατάληψη της Τροίας και έκαναν εκεί στάση για ξεκούραση και ανεφοδιασμό. Οι ναύτες συνάντησαν μια παρέα από κορίτσια που έπαιζαν στην ακρογιαλιά. Ανάμεσά τους ήταν και η Φυλλίδα η κόρη του βασιλιά Σίθωνα. Ο Δημοφώντας επικεφαλής της ομάδας, γιος του Θησέα, ζήτησε από τα κορίτσια να μην φοβούνται, οι άνδρες έψαχναν απλά μια πηγή για να γεμίσουν με νερό τα άδεια τους δοχεία. Η βασιλοπούλα γοητευμένη από τους ευγενικούς τρόπους του νεαρού Δημοφώντα και εμπιστευόμενη το ένστικτό της κάλεσε τους στρατιώτες στο παλάτι όπου τους φιλοξένησαν με τιμές. Η πριγκιποπούλα γοητεύτηκε από την στάση και το παράστημα του Δημοφώντα. Μα και κείνος δεν έμεινε αδιάφορος από την χάρη και την ομορφιά της κόρης. Ο Έρωτας δεν άργησε να έλθει. Ήταν φλογερός και αμοιβαίος. Τον γάμο των δυο νέων ευλόγησε ο βασιλιάς Σίθωνας εκτιμώντας το ήθος και την ευγενική καταγωγή του γαμπρού του. Τίμησε δε την ένωση αυτή με πλούτη και γη από το βασίλειο του φροντίζοντας να μην λείψει τίποτα από τους νεόνυμφους. Όμως την χαρά και την ευτυχία του έγγαμου βίου του, σκίαζε για το νεαρό βασιλόπουλο η νοσταλγία της πατρίδας του. Έτσι ζήτησε από την νεαρή σύντροφό του να του επιτρέψει να ταξιδέψει για λίγο μέχρι την Αθήνα. Η κοπέλα διστακτικά δέχτηκε και μετά από λίγο τον αποχαιρετούσε φιλώντας τον τρυφερά και κουνώντας του το μαντίλι του αποχαιρετισμού παρακαλώντας τον να μην καθυστερήσει διόλου την επιστροφή του μα να βρεθεί σύντομα πάλι κοντά της. Το ταξίδι όμως είναι μακρύ και χρονοβόρο και στην Αθήνα φίλοι και συγγενείς καθυστερούσαν την αναχώρηση του νέου. Οι μήνες περνούσαν και η γλυκιά προσμονή της κόρης μετατράπηκε σε αβάσταχτο μαρτύριο. Φοβόταν πως κάτι άσχημο είχε συμβεί στον καλό της και ανυπόφορος πόνος σκέπαζε την ψυχή της. Όμως ο ατελείωτος χρόνος της προσμονής και οι μαύρες σκέψεις δεν έσβηναν μέσα της την ελπίδα της επιστροφής του. Ήξερε πως τα αισθήματα και των δύο ήταν τόσο δυνατά που τίποτε στον κόσμο δεν θα τα διέλυε. Γιατί όμως αργούσε τόσο πολύ; Πόθος και αγωνία κατέτρωγε την κοπέλα. Κάθε ξημέρωμα πήγαινε στο σημείο του αποχαιρετισμού και περίμενε. Στέκονταν εκεί ακίνητη με το χέρι να σκιάζει τα μάτια της και το βλέμμα καρφωμένο στο βάθος του ορίζοντα εκεί ακριβώς που χάθηκε ο αγαπημένος της. Ήξερε πως δεν την είχε ξεχάσει. Όμως η κόρη έσβηνε μέρα με την μέρα. Είχε γίνει πια τόσο χλωμή και αδύνατη που οι θεοί την λυπήθηκαν και για να μην υποφέρει άλλο την μεταμόρφωσαν σε όμορφο λυγερόκορμο δέντρο, την Αμυγδαλιά. Κι ο Δημοφώντας όμως δεν μπορούσε μακριά από την αγαπημένη του. Αγνοώντας τις νουθεσίες φίλων και συγγενών να παραμείνει μέχρι να ανοίξει ο καιρός, εκείνος ξεκίνησε μες στην καρδιά του χειμώνα το ταξίδι της επιστροφής. Μες στον βοριά το κρύο και το χιόνι περπατούσε όταν έφτασε στην Θράκη. Αναζητώντας την αγαπημένη του έφτασε στο σημείο του αποχαιρετισμού. Εκεί ακριβώς είδε να στέκεται ένα ψηλό ξεραμένο δέντρο χωρίς καρπούς και φύλλα. Ο νέος κατάλαβε τι είχε συμβεί και βγάζοντας κραυγή πόνου με δάκρυα στα μάτια αγκάλιασε σφιχτά τον ξερό κορμό σαν να αγκάλιαζε το σώμα της αγαπημένης του. Και τότε σαν από θαύμα, ζωή πλημμυρίζει το άψυχο ξύλο και στα τα γυμνά κλαδιά του δέντρου εμφανίζονται πανέμορφα μικρά λευκά άνθη που αναδύουν λεπτή ευωδία.»]]></description>
<link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=29425</link>
<pubDate>Tue, 29 Mar 2011 20:58:00 +0000</pubDate>
<guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=29425</guid>
</item>
<item>
<title><![CDATA[Ο μοναδικός πραγματικός χρόνος που έχουμε ζήσει...]]></title>
<description><![CDATA[ 
[youtube:<a href="http://www.youtube.com/watch?v=G05a3vQU3lk&feature=related">http://www.youtube.com/watch?v=G05a3vQU3lk&feature=related</a>]
 
Τελικά τι είναι ζωή; Είναι η καθημερινότητα; Οι δυσκολίες της; Οι επιλογές μας... καλές και κακές;
Ή μήπως είναι οι στιγμές; Ότι απολαύσαμε; Ότι μας σημάδεψε ευχάριστα και ενώ το θυμόμαστε μας ξεφεύγει ένα κρυφό χαμόγελο\x85
 
 
Μια μέρα ένας ερευνητής διαισθάνθηκε πως έπρεπε να πάει στην πόλη του Καμίρ. 
Φτάνοντας εκεί το βήμα του τον έβγαλε σε ένα καταπράσινο λόφο! Δέντρα, λουλούδια, χρώματα, παντού. ’φησε το βλέμμα του να ξαποστάσει σαν την πεταλούδα, σε κάθε λεπτομέρεια του πολύχρωμου αυτού παράδεισου.
Τα μάτια του όμως ήταν μάτια ερευνητή, κι ίσως γι αυτό ανακάλυψε εκείνη την επιγραφή πάνω σε μια από τις πέτρες που ήταν εκεί: 
Αμπντούλ Τάρεγκ: Έζησε 8 χρόνια, 6 μήνες δυο εβδομάδες και 3 μέρες.
Τρόμαξε λίγο συνειδητοποιώντας ότι εκείνη η πέτρα δεν ήταν απλώς μια πέτρα: ήταν μια ταφόπλακα. Λυπήθηκε όταν σκέφτηκε ότι ένα παιδί τόσο μικρής ηλικίας ήταν θαμμένο σ εκείνο το μέρος.
Κοιτάζοντας γύρω του, συνειδητοποίησε πως και η διπλανή πέτρα είχε μια επιγραφή. Πλησίασε να τη διαβάσει. Έλεγε:
Γιαμίρ Καλίμπ: Έζησε 5 χρόνια, 8 μήνες και 3 εβδομάδες.
Ο ερευνητής αισθάνθηκε φοβερή συγκίνηση. Αυτό το πανέμορφο μέρος ήταν νεκροταφείο, και κάθε πέτρα ήταν ένας τάφος.
Μια μια, άρχισε να διαβάζει τις πλάκες. Όλες είχαν παρόμοιες επιγραφές.: 
Ένα όνομα και τον ακριβή χρόνο ζωής του νεκρού. Αλλά αυτό που τον τάραξε περισσότερο ήταν η διαπίστωση ότι ο άνθρωπος που είχε ζήσει τον πιο πολύ καιρό μόλις ξεπερνούσε τα έντεκα χρόνια. 
Έμεινε εκεί αρκετή ώρα να στέκεται συγκλονισμένος και βαθύτατα συγκινημένος από αυτήν την διαπίστωση, όταν εμφανίστηκε ο φύλακας του νεκροταφείου.
« Γιατί κλαίτε κύριε;» Τον ρώτησε. 
«Μα πώς να κρατήσω την ψυχραιμία μου όταν βλέπω πως ο μεγαλύτερος άνθρωπος που είναι θαμμένος εδώ είναι 11 ετών. 
« Δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα\x85 Θα σας εξηγήσω , εμείς εδώ στο Καμίρ έχουμε μια παράδοση. Όταν ένας νέος συμπληρώνει τα 15 του χρόνια, οι γονείς του χαρίζουν ένα τετράδιο όπως αυτό που έχω εδώ, για να το κρεμάει στο λαιμό. Από εκείνη την στιγμή και μετά κάθε φορά που απολαμβάνει έντονα κάτι, ανοίγει το τετράδιο του και το σημειώνει.
Στα δεξιά, αυτό που απόλαυσε. Στα αριστερά, πόσο χρόνο κράτησε η απόλαυση. 
Έστω ότι γνώρισε μια κοπέλα και την ερωτεύτηκε. Πόσο κράτησε το μεγάλο αυτό πάθος και η χαρά της γνωριμίας τους; Μια εβδομάδα; Δυο; Τρεις και μισή; Και μετά η συγκίνηση του πρώτου φιλιού, η θαυμάσια ευχαρίστηση του πρώτου φιλιού\x85 Πόσο κράτησε; Μόνο το ενάμιση λεπτό του φιλιού; Δυο μέρες μια εβδομάδα; Και η εγκυμοσύνη; Και ο γάμος καλών φίλων; Και το ταξίδι που πάντα ήθελε;
Έτσι συνεχίζουμε να σημειώνουμε στο τετράδιο κάθε λεπτό που απολαμβάνουμε κάθε λεπτό\x85
Όταν κάποιος πεθαίνει, έχουμε τη συνήθεια να ανοίγουμε το τετράδιο του
 και να αθροίζουμε το χρόνο απόλαυσης για να τον γράψουμε πάνω στον τάφο του.
 Γιατί αυτός είναι για μας ο μοναδικός πραγματικός χρόνος που έχουμε ζήσει. 
 
Περίληψη από το βιβλίο του ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ «ιστορίες να σκεφτείς» 
Ένα παραμύθι του Jay Rabon.]]></description>
<link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=29193</link>
<pubDate>Sat, 19 Feb 2011 18:11:00 +0000</pubDate>
<guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=29193</guid>
</item>
<item>
<title><![CDATA[Ο έρωτας είναι παγίδα. Όταν εμφανίζεται, μπορούμε να δούμε μόνο το φως κι όχι τις σκιές. ]]></title>
<description><![CDATA[ 
Έχω πολλές φορές αναρωτηθεί γιατί στην αγγλική γλώσσα υπάρχει μια κοινή λέξη για την αγάπη και τον έρωτα. Γιατί δυο έννοιες που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους να αναφέρονται με την ίδια ακριβώς λέξη;
Όταν μετέφραζα το το παρακάτω κειμενάκι του Paulo Coelho με προβλημάτισε ακόμη περισσότερο αυτό το γεγονός.
 
Αρχικά μιλάει για δυο ανθρώπους, που συναντιούνται, ερωτεύονται, φτιάχνουν την ζωή τους μαζί, κάνουν παιδιά και τα μεγαλώνουν. Χρησιμοποιεί την λέξη"love"
Αμέσως μετά παρουσίαζει τον έρωτα σαν κάτι πάντα νέο, ως τροφοδότη της ύπαρξης μας, τον οπόιο πρέπει να ζούμε όπου κι αν μας συμβεί... Και πάλι χρησιμοποιεί την λέξη "love".
Καταμπερδεύτηκα... :-)
 
Όταν έχουμε κάποιον που μας θέλει πραγματικά τότε βρίσκονται κι άλλοι πολλοί που μας θέλουν. Αλλά όταν βρεθούμε μόνοι μας, τότε παραμένουμε για καιρό εντελώς μόνοι.
Η ζωή είναι παράξενη.
Έχεις ποτέ ακούσει για το βιβλίο που λέγεται \x93I Ch\x92ing \x94 ; την ρώτησε.
«Όχι δεν το έχω»
Λέει ότι μια πόλη μπορεί να μετακινηθεί αλλά όχι κι ένα πηγάδι.
Γύρω από το πηγάδι οι εραστές βρίσκουν ο ένας τον άλλον, ικανοποιούν την δίψα τους χτίζουν σπιτικά, και μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Αλλά αν ο ένας από τους δυο αποφασίσει να φύγει, τότε το πηγάδι δεν μπορεί να πάει μαζί του. Τα απομεινάρια του έρωτα είναι εκεί αφρόντιστα \x96 ακόμη κι αν είναι γεμάτα με το ίδιο καθάριο νερό που ήταν και πιο πριν.
 
Ο Έρωτας είναι πάντα κάτι νέο. ’σχετα εάν ερωτευτούμε μια, δυο ή δώδεκα φορές στην ζωή μας, πάντα έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια ολοκαίνουρια κατάσταση.
 
Ο έρωτας μπορεί να μας οδηγήσει στην κόλαση ή τον παράδεισο αλλά πάντα μας πάει κάπου. Πρέπει απλά να το αποδεχτούμε, γιατί είναι αυτός που τροφοδοτεί την ύπαρξη μας. Εάν τον απορρίψουμε μπορεί να πεθάνουμε από την πείνα, διότι χάνουμε το θάρρος μας κι έτσι δεν τεντώνουμε το χέρι μας, ώστε να κόψουμε ένα φρούτο από τα κλαδιά του δέντρου της ζωής.
Πρέπει να παίρνουμε την αγάπη εκεί που την βρίσκουμε ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως θα περάσουμε μετά, μέρες, εβδομάδες απογοήτευσης και θλίψης.
«Θα έπρεπε να έχεις ρωτήσει» είπα. « Ο έρωτας δεν κάνει πολλές ερωτήσεις, επειδή αν σταματήσουμε να σκεφτόμαστε θα τρομοκρατηθούμε. Είναι ένας ανεξήγητος φόβος, Είναι δύσκολο ακόμη και να τον περιγράψω. Πιθανόν είναι ο φόβος της περιφρόνησης, της μη αποδοχής, ή της διάλυσης της μαγείας.
Είναι γελοίο αλλά έτσι είναι. Αυτός είναι ο λόγος που δεν ρωτάς αλλά δρας.
Όπως έχεις πει πολλές φορές, πρέπει να παίρνεις ρίσκα.
 
Περίμενε! Αυτό ήταν το πρώτο μάθημα που πήρα για τον έρωτα. Εκείνη είναι η μέρα που αρχίζεις να σχεδιάζεις μόνος, κάνοντας χιλιάδες όνειρα, προσπαθείς να φανταστείς κάθε πιθανή συζήτηση, υπόσχεσαι να αλλάξεις την συμπεριφορά σου με διάφορους τρόπους και κάθε μέρα ένιωθες όλο και περισσότερο αγχωμένος μέχρι που έφτασε στην ζωή σου ο αγαπημένος σου. Αλλά μετά δεν ήξερες τι να πεις. Οι ώρες της αναμονής είχαν δώσει τη θέση τους στην ένταση, η ένταση γινόταν φόβος, και ο φόβος σου προκαλούσε αμηχανία για το πώς να δείξεις την τρυφερότητα που αισθάνεσαι.
 
Ο έρωτας είναι παγίδα. Όταν εμφανίζεται, μπορούμε να δούμε μόνο το φως κι όχι τις σκιές. 
 
 
[youtube:<a href="http://www.youtube.com/watch?v=HpsEoG4xoEY&feature=related">http://www.youtube.com/watch?v=HpsEoG4xoEY&feature=related</a>]
 English version 
If one person really wants us, everyone does. But, if we\x92re alone, we become even more alone. Life is strange. \x93Have you ever heard of the book called the I Ch\x92ing?\x94 I asked her. \x93No, I haven\x92t.\x94 \x93It says that a city can be moved but not a well. It\x92s around the well that lovers find each other, satisfy their thirst, build homes, and raise their children. But if one of them decides to leave, the well cannot go with them. Love remains there, abandoned \x96 even though it is filled with the same pure water as before.\x94
Love is always new. Regardless of whether we love once, twice or a dozen times in our life, we always face a brand-new situation.
Love can consign us to hell or to paradise, but it always takes us somewhere. We simply have to accept it, because it is what nourishes our existence. If we reject it, we die of hunger, because we lack courage to stretch out a hand and pluck the fruit from the branches of the tree of life. We have to take love where we find it, even if it means hours, days, weeks of disappointments and sadness.
\x93You shouldn\x92t have asked,\x94 I said. \x93Love doesn\x92t ask many questions, because if we stop to think we become fearful. It\x92s an inexplicable fear; it\x92s difficult even to describe it. Maybe it\x92s the fear of being scorned, of not being accepted, or of breaking the spell. It\x92s ridiculous, but that\x92s the way it is. That\x92s why you don\x92t ask-you act. As you\x92ve said many times, you have to take risks.\x94
Wait. This was the first lesson I learned about love. The day drags along, you make thousands of plans, you imagine every possible conversation, you promise to change your behavior in certain ways \x96 and you feel more and more anxious until your loved one arrives. But by then, you don\x92t know what to say. The hours of waiting have been transformed into tension, the tension has become fear, and the fear makes you embarrassed about showing affection.
Love is like a trap. When it appears, we see only light, not its shadow
<a href="http://www.amazon.com/River-Piedra-Sat-Down-Wept/dp/B004HB1D5Y/ref=pd_sim_b_5">\x93By the river Piedra I sat down and wept\x94</a>
 
 translated by Maria]]></description>
<link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=29129</link>
<pubDate>Tue, 08 Feb 2011 22:13:00 +0000</pubDate>
<guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=29129</guid>
</item>
<item>
<title><![CDATA[... όλος ο κόσμος ξέρει πως ο πιο καλός γιατρός είν\x92 ο Χρόνος...]]></title>
<description><![CDATA[[youtube:<a href="http://www.youtube.com/watch?v=LcQnIBFL--0&feature=related">http://www.youtube.com/watch?v=LcQnIBFL--0&feature=related</a>]
 
Καλό μας μήνα! Κι ας είναι και κουτσός!
 
Το ξέρω πως τα περισσότερα παραμύθια που έχουν γραφτεί για τους 12 μήνες είναι καταπληκτικά! Τότε γιατί κάθε φορά που διαβάζω ένα που δεν είχα διαβάσει πριν, εντυπωσιάζομαι τόσο\x85; Μάλλον γιατί όλα λένε τα πιο πολύπλοκα πράγματα με τις πιο απλές λέξεις\x85
 
 
Όταν γεννήθηκε ο Φλεβάρης, ο αδερφός του ο Γενάρης του έκανε δώρο ένα μπαλάκι από χιόνι.
« Τρώγε να μεγαλώσεις, για να μπορείς να παίξεις με τον αδερφό σου», του έλεγε κάθε τόσο η μαμά του, η Παγωνιά. «Μόλις μάθεις να τρέχεις, θα παίξετε χιονοπόλεμο, κυνηγητό και κρυφτό».
Ο Φλεβάρης ωστόσο αργούσε να μάθει να τρέχει. Ούτε να περπατήσει καλά καλά δεν μπορούσε. Το γιατί δεν το είχε προσέξει κανείς στην αρχή. Έπειτα, πρώτος το παρατήρησε ο πατέρας του, ο Χειμώνας.
«Γυναίκα», είπε στην Παγωνιά, «το παιδί μας το δεύτερο θαρρώ πως γεννήθηκε λίγο κουτσό. Να δεις που δε θα μπορέσει να τρέξει σαν μήνας κανονικός\x85»
« Να φωνάξουμε γρήγορα ένα γιατρό»! ανησύχησε η Παγωνιά. «Να φέρουμε τον καλύτερο»!
 
 Έτσι ο Χειμώνας φώναξε τον πατέρα του, γιατί όλος ο κόσμος ξέρει πως ο πιο καλός γιατρός είν\x92 ο Χρόνος...»
 
 
(Από το βιβλίο «Τα παιδιά του Χειμώνα» - Σειρά: Ιστορίες με τους 12 μήνες , Πατάκης 1988, 18η έκδοση 2009. Εικ.: με κολάζ της Λ.Π.-Α.)]]></description>
<link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=29075</link>
<pubDate>Tue, 01 Feb 2011 20:59:00 +0000</pubDate>
<guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=29075</guid>
</item>
<item>
<title><![CDATA[Η γλώσσα του σώματος\x85]]></title>
<description><![CDATA[ 
 
Πριν από 3 χρόνια είχα πάει με την κόρη μου (τότε ήταν στα 10) στον Καναδά.
Το ταξίδι με προορισμό το Τορόντο και διάρκειας σχεδόν 12 ωρών με μια μεγάλη στάση στο Μόντρεαλ , ήταν στην αρχή συναρπαστικό, στην συνέχεια βαρετό και στο τέλος κουραστικό! Για μένα τουλάχιστον, που εκτός από έναν αεροσυνοδό της Ολυμπιακής δεν είχα βρει κάποιον άλλον ενδιαφέροντα τύπο για να μιλήσουμε, είχα δει και τις τρεις ταινίες που είχα στην διάθεση μου και είχα ακούσει όλα τα τραγούδια που είχε το I-pod μου από 2 φορές. Επίσης είχα παίξει με την ’λκηστις όλα τα πιθανά παιχνίδια που μπορούσαμε να παίξουμε καθισμένες στην στενή και άβολη θέση ενός αεροπλάνου της παλιάς Ολυμπιακής.
Κάποια στιγμή απορροφήθηκα λιγάκι από το βιβλίο που κρατούσα( νομίζω πως διάβαζα το βιβλίο της Ρέας Γαλανάκη «Αμίλητα βαθιά νερά» παρεμπιπτόντως θαυμάσιο βιβλίο) και όταν γύρισα το βλέμμα μου η ’λκηστις δεν ήταν δίπλα μου. Κοίταξα λίγο πιο πέρα και την είδα δυο καθίσματα μπροστά να μιλάει με ένα κοριτσάκι στην ηλικία της.
Αναρωτήθηκα πως μιλάνε! Εννοώ σε τι γλώσσα\x85 Αν δεν κάνω λάθος το κοριτσάκι το είχα ακούσει πριν από λίγο να μιλάει Γαλλικά στους γονείς του. Και η κόρη μου, γαλλικά είχε μόλις αρχίσει να μαθαίνει.
Παρατήρησα καλύτερα! Αυτές περνούσαν ωραία! Λέγανε αστεία, και γελούσαν με απίστευτη οικειότητα και ευχέρεια!
Και τότε συνειδητοποίησα πως η γλώσσα του σώματος , τα χαμόγελα, οι γκριμάτσες, οι χειρονομίες \x85αλλά πιο πολύ η απλή επιθυμία να επικοινωνήσουν είχαν μηδενίσει τις τυχόν δυσκολίες που παρουσιάστηκαν αρχικά στο να παίξουν ή να συνεννοηθούν!
Αναρωτήθηκα τι είναι αυτό που κάνει τόσο απλή την συναναστροφή των παιδιών και άρα την ζωή τους πιο εύκολη και πιο ευχάριστη! Είναι μάλλον ο τρόπος που σκέφτονται. Δεν αναρωτιούνται μόλις τους πλησιάσει κάποιος γιατί το κάνει, ούτε και ανησυχούν αν ο στόχος τους εμπεριέχει δόλο\x85
 
Κι εμείς κάποτε ήμασταν παιδιά\x85 Κι εμείς κάποτε σκεφτόμασταν έτσι\x85
Τότε γιατί αλλάξαμε; Τι μας έκανε τόσο επιφυλακτικούς με όλα; Γιατί επιτρέψαμε να γίνει η ζωή μας τόσο πολύπλοκη\x85.
 
 ]]></description>
<link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=29057</link>
<pubDate>Sun, 30 Jan 2011 20:44:00 +0000</pubDate>
<guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=29057</guid>
</item>
<item>
<title><![CDATA[Το τριαντάφυλλο που ζούσε για να ονειρεύεται\x85]]></title>
<description><![CDATA[ 
Η ζωή είναι ένας ασταμάτητος αγώνας. Μια ασταμάτητη πάλη ανάμεσα στο τι θέλεις να κάνεις και στο τι τελικά κάνεις. Γιατί δεν μπορείς; Γιατί δεν θέλεις καταβάθος να το κάνεις;
Πολλές φορές μου δίνεται η εντύπωση πως αρκετοί άνθρωποι ζουν σαν το τραντάφυλλο της παρακάτω ιστορίας. Δεν θέλουν στην ουσία να πραγματοποιήσουν ότι ονειρεύονται, από το φόβο του να μην χάσουν την δυνατότητα τους να ονειρεύονται. Ίσως ξέρουν, πως αν το πάθουν αυτό κινδυνεύουν να εξασθενίσουν, όπως το τριαντάφυλλο που ζούσε και κάλυπτε την μοναξιά του μόνο μεσα από τα όνειρα του.
 
Το τριαντάφυλλο που ζούσε για να ονειρεύεται\x85
 
Ένα τριαντάφυλλο ζούσε πολύ καιρό για την συντροφιά των μελισσών, όμως καμιά δεν το πλησίαζε\x85
Ακόμη κι έτσι, το λουλούδι ήταν ικανό να ονειρεύεται.
Όταν ένιωθε μόνο του ονειρευόταν πως βρίσκεται σ έναν τεράστιο κήπο με μέλισσες που ερχόταν να το φιλήσουν.
Κι έτσι κατάφερνε να αντέχει μέχρι την επόμενη μέρα, που και πάλι άνοιγε τα πέταλά του ξανά.
«Δεν κουράστηκες;» Ρώτησε ένα άλλο τριαντάφυλλο.
«Όχι. Πρέπει να παλεύω.»
 
«Γιατί;»
«Επείδή αν δεν το κάνω\x85 θα εξασθενίσω... θα μαραζώσω.»
 
A rose longed for the company of the bees, but none would come to her. Even so, the flower was still capable of dreaming. When she felt all alone, she would imagine a garden filled with bees that came to kiss her. And so she managed to resist until the next day, when she opened her petals again.
\x93Aren\x92t you tired?\x94 another rose asked her. \x93No. I have to go on fighting.\x94 \x93Why?\x94
\x93Because if I don\x92t open up, I wither.\x94
 
<a href="http://paulocoelhoblog.com/"> </a>
<a href="http://paulocoelhoblog.com/" target="_blank"> Paulo Coelho's Blog</a>
Translated by Maria
 
 ]]></description>
<link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=28962</link>
<pubDate>Sat, 22 Jan 2011 08:51:00 +0000</pubDate>
<guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=28962</guid>
</item>
<item>
<title><![CDATA[Η καθημερινότητα με ένα σκύλο θεραπευτικής επαφής...]]></title>
<description><![CDATA[
 
Ο καλύτερος φίλος για μένα είναι αυτός που με ακούει προσεκτικά ότι κι αν του λέω, (κατά προτίμηση κάνοντας πως κοιμάται δίπλα μου), δεν με κρίνει ούτε με κοιτά σαν να με κρίνει, αλλά με λατρεύει σαν ένα πρόσωπο πολύτιμο και μοναδικό στην ζωή του.
Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται υπερβολικά. Όμως ένας τετράποδος φίλος μπορεί να τα προσφέρει με γεναιοδωρία και μοναδική ευκολία.
Ως εδώ, αυτά είναι γνωστά σε όλους όσους έτυχε να συνδέσουν την ζωή τους μ\x92 ένα κατοικίδιο.
Τα σκυλιά θεραπευτικής επαφής όμως, έχουν προχωρήσει ένα βήμα πιο μπροστά κι έχουν εκπαιδευτεί για να διευκολύνουν αλλά και να ομορφαίνουν την ζωή ατόμων με ειδικές ανάγκες . Είναι εκεί για να για να τους ξυπνήσουν το πρωί μ ένα φιλάκι, να παίξουν μαζί τους, να τους συνοδέψουν στις δουλείές τους , αλλά και να τους κρατήσουν συντροφιά όποτε νιώθουν μοναξιά.
 Η παρακάτω επιστολή περιγράφει με υπέροχο τρόπο την καθημερινότητα μιας οικογένειας της οποιας δυο μέλη είναι άτομα με ειδικές ανάγκες αλλά και με ιδιαίτερες ικανότητες....
\x93Ειναι 7 το πρωί και το ξυπνητήρι δεν έχει χτυπήσει ακόμα όταν μια υγρή μουσούδα χώνεται κάτω απο τα σκεπάσματα και ψάχνει για το χέρι μου... «Έχω ακόμα δεκα λεπτά» σκέφτομαι και προσπαθώ να αλλάξω πλευρό. Ο κάτοχος της εν λόγω μουσούδας όμως δεν το βάζει κάτω και τώρα αρχίζει να με σπρώχνει στην πλάτη. Είναι ώρα να ξυπνήσει τα παιδιά. Μέχρι να σηκωθώ και να βρω τις παντόφλες μου, η Πανδώρα, το μαύρο Λαμπραντόρ, εχει ήδη διασχίσει ανυπόμονα τον διάδρομο μεταξύ των δωματίων μας τρεις φορές και με συναντά μπροστά στην πόρτα με τα ξύλινα γράμματα. «Γιάννης - Κωστής» γράφει η πόρτα. Ανοίγω και η Πανδώρα μπαίνει αργά στο δωμάτιο. Το κόλπο της μουσούδας επαναλαμβάνεται ώσπου μέσα απο τα βάθη της κάτω κουκέτας, δυο χεράκια, λεπτά σαν σπιρτόξυλα, τυλίγονται γύρω απο τον λαιμό της. Απο την πάνω κουκέτα, ακούγεται μια χαρούμενη κραυγή και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, ένα κουβάρι από σκύλο και παιδιά κυλιέται στα πόδια μου. Από το άλλο δωμάτιο ακούγεται ο εκνευριστικός ήχος του ξυπνητηριού. Σιχαίνομαι να ξυπνάω με αυτόν τον ήχο στα αυτιά μου... ίσως η Πανδώρα το διαισθάνεται και αυτό όπως διαισθάνεται τα πάντα, γι\x92αυτό και με ξυπνάει με τον δικό της τρόπο, τον ευπρόσδεκτο τρόπο (γιατί ποιος δεν θέλει να ξυπνάει με ένα φιλί κάθε πρωί, έστω και αν είναι...μουσουδάτο;) Είναι πλέον 8 το πρωί. Έχω βοηθήσει τον Γιάννη να ντυθεί, τον Κωστή να βρει τα παπούτσια του, οι τσάντες είναι γεμάτες με το φαγητό της ημέρας, τα μπουφάν έχουν φορεθεί και είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση. Σήμερα είναι η σειρά του Κωστή να κρατήσει την Πανδώρα στον δρόμο για το σχολείο. Της φοράω το ειδικό σαμαράκι με τους ανακλαστήρες και τον κρίκο με τις πολλές τρύπες για πολλαπλά λουριά. Ειδική παραγγελία από Αμερική, ένα σαμαράκι για σκύλους ειδικούς, σαν τον δικό μας, ένα σαμαράκι που επιτρέπει την πρόσδεση πολλαπλών οδηγών πάνω στο σκυλί. Με τον άλλον οδηγό, τον «τιγρέ» όπως τον αποκαλλεί, δένω τον Γιάννη στο σαμαράκι και ξεκινάμε. Η Πανδώρα ξέρει τον δρόμο για το σχολείο και συζητάμε μεταξύ μας όσο προχωράμε. Εκείνη περπατά κρατώντας το βήμα της αργό, χωρίς να τραβάει, για να την προλαβαίνουν τα παιδιά. Περπατάει δίπλα τους χωρίς να αποσπάται από ήχους ή άλλα ζώα στον δρόμο. Όταν φτάνουμε στο σχολείο, τα παιδιά την χαιρετάνε και μπαίνουν στην τάξη τους, ενώ πολλές φορές άλλα παιδάκια βγαίνουν για να την χαϊδέψουν και εκείνη δεν λέει ποτέ όχι σε ενα χάδι. Γυρνάμε στο σπίτι αργά απολαμβάνοντας την βόλτα μας. Περνάμε απο ένα εγκαταλελειμμένο οικόπεδο για να κάνει την ανάγκη της, δεν λερώνει ποτέ μέσα στο σπίτι. Αν δεν μπορεί να κρατηθεί και λερώσει στον δρόμο, έχω πάντα σακούλα μαζί μου και τα μαζεύω, γιατί σεβόμαστε και τους άλλους που ζουν στην πόλη. Στο σπίτι φτιάχνω έναν καφέ μέχρι εκείνη να φάει το πρωινό της και μαζί φεύγουμε πάλι να πάμε στην δουλειά. Όση ώρα δουλεύω εκείνη κάθεται στα πόδια μου. Όταν κάνω διάλειμμα, βγαίνουμε έξω και παίζουμε κυνηγητό. Καμιά φορά της κρύβομαι και με ψάχνει, κάνοντας μεγάλες χαρές όταν με βρει. Για λίγο γίνομαι και εγώ παιδί μαζί της. Στις δύο γυρνάμε σπίτι και μαγειρεύουμε παρέα. Ξέρει ότι ποτέ δεν ζητιανεύουμε φαγητό κι έτσι δεν ζητάει. Είναι κάτι που το έχουμε μάθει και στα παιδιά κι έτσι λιχουδίτσες δεν έχει και το ξέρει. Στις 3.20 φεύγουμε να πάρουμε τα παιδιά. Κουνάει την ουρά της στην διαδρομή γιατί ξερει τι θα επακολουθήσει. Τα παιδιά πέφτουν πάνω της όλο χαρά μόλις βγουν από την τάξη! Μερικά χαδάκια από τα άλλα παιδάκια και φεύγουμε για το κοντινό πάρκο όπου οι τέσσερίς μας θα παίξουμε μπάλα για την υπόλοιπη μία ώρα. Με τα αυτιά τεντωμένα, το ήρεμο και αργοκίνητο πλάσμα, ξαφνικά μεταμορφώνεται σε έναν μαύρο ανεμοστρόβιλο ενέργειας καθώς τρέχει πίσω από τη μπάλα. Τα παιδιά γελάνε και προσπαθούν να κλωτσήσουν την μπάλα μακριά, ενώ σύντομα κι άλλα παιδάκια ζητάνε να παίξουν μαζί μας. Μπορώ πια να καθίσω λίγο κι εγώ στο παγκάκι και να τους χαζέψω. Σπίτι για απογευματινό για όλους και η Πανδώρα κάθεται στα πόδια των παιδιών και βλέπει μαζί τους μια παιδική εκπομπή. Ύστερα βραδινό, μπάνιο, γάλα και ύπνο. Η Πανδώρα περιμένει να της απλώσω την κουβερτούλα της δίπλα στο κρεβάτι του Γιάννη και ξαπλώνει δίπλα του για την σιέστα της. Είναι 7.30 το απόγευμα. Μόλις αποκοιμηθούν θα της ανοίξω να βγει, γιατί είμαι και λίγο εγωίστρια, θέλω κι εγώ λίγη Πανδώρα για παρέα! Το τελευταίο πραγμα που θα κάνω πριν κοιμηθώ είναι να βγάλω την Πανδώρα για την ανάγκη της στο κοντινό εγκαταλελειμμένο οικόπεδο. Ύστερα θα ξαπλώσει δίπλα στο κρεβάτι μου στο πάτωμα και θα με ξυπνήσει δέκα λεπτά πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι μου το επόμενο πρωί\x94.
 
Την επιστολή έστειλε στην εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ η κ. Τίνα Καπνιά ]]></description>
<link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=28927</link>
<pubDate>Mon, 17 Jan 2011 20:13:00 +0000</pubDate>
<guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=28927</guid>
</item>
<item>
<title><![CDATA[Αλκυονίδες μέρες...2011!]]></title>
<description><![CDATA[[youtube:http://www.youtube.com/watch?v=C1VK0FcxLfA]
 
Οι αρχαίοι μύθοι περιγράφουν με μοναδικό τρόπο φαινόμενα που σήμερα έχουμε
απομυθοποιήσει αλλά που τότε ως ανεξήγητα προκαλλούσαν το δέος και την περιέργεια.
Γράφτηκαν για να λύσουν απορίες αλλά και για να μιλήσουν στις καρδιές των ανθρώπων καταφέρνοντας να περιγράψουν ότι παράξενο με φυσικότητα αλλά και με υπερβολή. Ο παρακάτω μύθος είναι επίκαιρος. Αφού οι Αλκυονίδες μέρες έρχονται σε λίγο καιρό για να κάνουν τις μέρες μας πιο φωτεινές και λίγο πιο ζεστές. Πέρα από τις μέρες πάντως το ενδιαφέρον θα ήταν να ζεσταθούν οι καρδιές μας και φέτος να γίνουν κι εκείνες πιο φωτεινές...
Καλή χρονιά σε όλους μας!
 
Αλκυονίδες Μέρες (Halcyon Days): Οι Αρχαίοι Ελληνες είχαν παρατηρήσει τις λίγες μέρες καλοκαιρίας που παρουσιάζονται το χειμώνα.
Είναι μέρες ηλιόλουστες χωρίς σύννεφα και ανέμους. Η ονομασία τους προήλθε από τις αλκυόνες που τις μέρες αυτές γεννούν. Οι «Αλκυονίδες ημέρες» τοποθετούνται στο χρονικό διάστημα από την 15η Δεκεμβρίου έως και την 15η Φεβρουαρίου εκάστου έτους, με μεγαλύτερη συχνότητα το διάστημα 15-31 Δεκεμβρίου και 16-31 Ιανουαρίου. Όπως λοιπόν μας λέει ο μύθος, η Αλκυόνη πριν γίνει πουλί ήταν μία πανέμορφη γυναίκα κόρη του Θεού των ανέμων Αίολου και της Ενάρετης.
Η Αλκυόνη ήταν παντρεμένη με τον Κήυκα.Η ένωσή τους ήταν τέλεια κι ένιωθαν τόσο ευτυχισμένοι, ώστε να νομίζουν ότι δεν ήταν κοινοί άνθρωποι. Σιγά σιγά, άρχισαν να πιστεύουν ότι είναι ισάξιοι των Θεών.
Ο Κήυκας θεώρησε τον εαυτό του ισάξιο του Δία και η Αλκυόνη ισάξιο της Ήρας. Τόσο πολύ το πίστεψαν πού άρχισαν να φωνάζουν ο ένας τον άλλο με τα ονόματα Δίας και Ήρα, με αυτό τον τρόπο προκάλεσαν τους Θεούς και ιδιαίτερα τον Δία. Όταν το έμαθε ο Δίας θύμωσε τόσο που μια μέρα που ο Κήυκας ήταν με το καράβι του στ' ανοιχτά έριξε κεραυνό και το τσάκισε, με αποτέλεσμα αβοή8ητος καθώς ήταν να πέσει στα μανιασμένα κύματα ο Κήυκας να πνιγεί.
Όταν έμαθε η Αλκυόνη το γεγονός πήγε με αγωνία στ' ακρογυάλι μήπως μπορέσει να βρει τον αγαπημένο της ζωντανό, το μόνο όμως που βρήκε ήταν λίγα σπασμένα ξύλα που είχε ξεβράσει το νερό, άρχισε τότε να κλαίει απαρηγόρητα, μερόνυχτα θρηνούσε τον χαμό του αγαπημένου της. Ο Δίας στο τέλος την λυπήθηκε και την μεταμόρφωσε σε πουλί. Ένα πανέμορφο πουλί που πήρε το όνομά της, και το οποίο ζει κοντά στη θάλασσα, σαν να περιμένει να εμφανιστεί μέσα από τα κύματα ο χαμένος Κήυκας..Το μαρτύριό της όμως δεν είχε τελειώσει, γεννούσε τα αυγά της, μέσα στη βαρυχειμωνιά και τα κλωσούσε στα βράχια της ακτής. Μα τα αγριεμένα κύματα ορμούσαν στη στεριά, σκαρφάλωναν στα βράχια, κατέστρεφαν τη φωλιά και τ' αυγά της.
Για άλλη μία φορά ο Δίας έδειξε συμπόνια για την Αλκυόνη, δεκαπέντε μέρες στην καρδιά του χειμώνα, να κοπάζουν οι άνεμοι, να ζεσταίνει την πλάση ο ήλιος, μέχρι να μπορέσει η Αλκυόνη να κλωσήσει τ' αυγά και να βγουν τα μικρά της από μέσα.]]></description>
<link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=28904</link>
<pubDate>Thu, 13 Jan 2011 22:03:00 +0000</pubDate>
<guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=28904</guid>
</item>
<item>
<title><![CDATA[Ο Νάρκισσος και η λίμνη]]></title>
<description><![CDATA[
Υπάρχουν άνθρωποι στην ζωή μας, που πολύ απλά δεν μας νοιάζει η εξωτερική τους εμφάνιση. Δεν προλαβαίνουμε να την παρατηρήσουμε. Γιατί έχουν καταφέρει να μας κάνουν να δούμε πολύ βαθιά μέσα τους. Και να χαθούμε εκεί. Γιατί εκεί καθρεφτίζεται η δική μας ομορφιά. Αυτή είναι που παρατηρούμε σ αυτούς. Όπως η λίμνη με τον Νάρκισσο\x85
 
Ο Νάρκισσος και η λίμνη
Ο Αλχημιστής πήρε ένα βιβλίο από κάποιον που του το έφερε στο τροχόσπιτο. Ξεφυλλίζοντάς το, βρήκε μια ιστορία για τον Νάρκισσο. Ο Αλχημιστής ήξερε τον μύθο του Νάρκισσου: «Ενός νέου άντρα που καθημερινά γονάτιζε δίπλα στη λίμνη και παρατηρούσε την ομορφιά του. Ήταν τόσο εντυπωσιασμένος από τον εαυτό του, που ένα πρωί έπεσε μέσα στην λίμνη και πνίγηκε. Στο σημείο που έπεσε ένα λουλούδι γεννήθηκε, το οποίο και ονόμασαν Νάρκισσο.»
 
Αλλά αυτό δεν ήταν το τέλος που διάλεξε ο συγγραφεας του βιβλίου να δώσει στην ιστορία αυτή. Αυτός έγραψε πως όταν ο Νάρκισσος πέθανε, οι Θεές του Δάσους εμφανίστηκαν και βρήκαν την λίμνη που πάντα είχε φρέσκο νερό να έχει μεταμορφωθεί σε αλμυρή λίμνη δακρύων.
«Γιατί κλαίς;» ρώτησαν οι Θεές.
«Κλαίω για τον Νάρκισσο», απάντησε η λίμνη
«Χμ, δεν αποτελεί έκπληξη που κλαίς για τον Νάρκισσο» Είπαν, « Παρότι εμέις πάντα επιδιώκαμε να τον έχουμε στο δάσος, εσύ μόνο είχες την δυνατότητα να την ατενίζεις από κοντά.»
«Μα\x85 ήταν ο Νάρκσισσος όμορφος;» ρώτησε η λίμνη.
Δεν υπάρχει καταλληλότερος από σένα για να το ξέρει αυτό!» είπν οι Θεότητες σκεφτικές. Αφού ήταν στην δική σου όχθη που γονάτιζε κάθε μέρα για να παρατηρήση τον εαυτό του.»
Η λίμνη παρέμεινε σιωπηλή για λίγο. Τελικά είπε:
«Θρηνώ για τον Νάρκισσο, αλλά ποτέ δεν παρατήρησα πως ο Νάρκσισσος ήταν όμορφος. Κλαίω επειδή κάθε στιγμή που γονάτιζε στις όχθες μου, μπορούσα να δω πολύ βαθιά μέσα στα μάτια του, την δική μου ομορφιά να αντικατοπτρίζεται» 
«Τι όμορφη ιστορία!» Είπε ο Αλχημιστής.
 
Narcissus and the lake
The Alchemist picked up a book that someone in the caravan had brought. Leafing through the pages, he found a story about Narcissus. The Alchemist knew the legend of Narcissus, a youth who daily knelt beside a lake to contemplate his own beauty. He was so fascinated by himself that, one morning, he fell into the lake and drowned. At the spot where he fell, a flower was born, which was called the narcissus.
But this was not how the author of the book ended the story. He said that when Narcissus died, the Goddesses of the Forest appeared and found the lake, which had been fresh water, transformed into a lake of salty tears. \x93Why do you weep?\x94 the Goddesses asked. \x93I weep for Narcissus,\x94 the lake replied. \x93Ah, it is no surprise that you weep for Narcissus,\x94 they said, \x93for though we always pursued him in the forest, you alone could contemplate his beauty close at hand.\x94 \x93But\x85.. was Narcissus beautiful?\x94 the lake asked. \x93Who better than you to know that?\x94 the Goddesses said in wonder, \x93After all, it was by your banks that he knelt each day to contemplate himself!\x94 The lake was silent for some time. Finally it said: \x93I weep for Narcissus, but I never noticed that Narcissus was beautiful. I weep because, each time he knelt beside my banks, I could see, in the depths of his eyes, my own beauty reflected.\x94
\x93What a lovely story,\x94 the Alchemist thought.
 
<a href="http://paulocoelhoblog.com/">  </a>
<a href="http://paulocoelhoblog.com/">Paulo Coelho</a> «The Alchemist» 
Translated by Maria 
 
 ]]></description>
<link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=28692</link>
<pubDate>Sun, 05 Dec 2010 10:52:00 +0000</pubDate>
<guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=28692</guid>
</item>
</channel>
</rss>

If you would like to create a banner that links to this page (i.e. this validation result), do the following:

Download the "valid RSS" banner.
Upload the image to your own server. (This step is important. Please do not link directly to the image on this server.)
Add this HTML to your page (change the image src attribute if necessary):

<a href="http://www.feedvalidator.org/check.cgi?url=http%3A//www.musicheaven.gr/html/modules/Blog/rss/feed.php%3Fblogger%3Dmardhm"><img src="valid-rss-rogers.png" alt="[Valid RSS]" title="Validate my RSS feed" /></a>

If you would like to create a text link instead, here is the URL you can use:

http://www.feedvalidator.org/check.cgi?url=http%3A//www.musicheaven.gr/html/modules/Blog/rss/feed.php%3Fblogger%3Dmardhm

Home · About · News · Docs · Terms