![[Valid RSS]](images/valid-rss-rogers.png "Valid RSS")
This is a valid RSS feed.
This feed is valid, but interoperability with the widest range of feed readers could be improved by implementing the following recommendations.
<managingEditor>info@musicheaven.gr</managingEditor>
^
<webMaster>info@musicheaven.gr</webMaster>
^
line 27, column 5: (230 occurrences) [help]
<p>Απ\x92 αυτή τη στιγμή, σταματάμε να ακούμε και να ακολουθούμε τι έχουνε να π ...
^
<title><![CDATA[You ´ve got mail]]></title>
^
line 60, column 27: (6 occurrences) [help]
<title><![CDATA[Livin\x92 Single: Ο πυρετός]]></title>
^
</channel>
^
<?xml version="1.0" encoding="iso-8859-7"?><!-- Generated on Sat, 20 Apr 2024 12:40:15 +0000 --><rss version="2.0"> <channel> <title>Cogito Ergo Sum</title> <link>http://blogs.musicheaven.gr/chocolat</link> <description>Πρέπει να είσαι πολύ σοφός για να μη θέλεις να είσαι τέλειος, που λέει μία Κινέζικη Παροιμία. Και μάλλον εγώ δεν είμαι πολύ σοφή...</description> <language>el</language> <managingEditor>info@musicheaven.gr</managingEditor> <webMaster>info@musicheaven.gr</webMaster> <generator>PHP RSS Feed Generator</generator> <item> <title><![CDATA[27.12.2013]]></title> <description><![CDATA[<p>Μ' αυτά και μ' αυτά έφτασε η ώρα...</p>]]></description> <link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=35080</link> <pubDate>Thu, 26 Dec 2013 19:21:00 +0000</pubDate> <guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=35080</guid> </item> <item> <title><![CDATA[Αντίστροφα]]></title> <description><![CDATA[<p>Υπάρχει μια στιγμή που η κάθε νέα γενιά βρίσκεται ενώπιον του μέλλοντος της και αναγκάζεται να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα που δημιούργησε το παρελθόν της.</p><p>Οδυνηρό.</p><p>Προσωπικά, δεν ενδιαφέρομαι για την αλυσίδα «αίτια-αποτελέσματα-ερμηνεία των αποτελεσμάτων-προβλεψη συνεπειών-ο θεός μαζί μας» που παρουσιάζει εδώ και δέκα μέρες, ο πάσα ένας που περνάει από τα τηλεοπτικά πάνελ. Πολιτικοί, ειδικοί, εμπειρογνώμονες, σοφοί, αρχηγοί και ουραγοί. . ’ποψη τους. Οι περισσότεροι δικαιολογούν τους εαυτούς τους και καθησυχάζουν τη συνείδηση τους.</p><p>Δεν μας αφορά.</p><p>Ενδιαφέρομαι για τα γεγονότα και τους αριθμούς. Μιλάνε από μόνα τους. Ενδιαφέρομαι για κάθε μία επιλογή που έγινε προς όφελος του μίας μονάδας εις βάρος του συνόλου. Φυσικά, δεν έχουν όλες οι επιλογές το ίδιο βάρος επιπτώσεων. Σαφώς υπάρχουν αυτοί των οποίων οι επιλογές έχουν προκαλέσει την κρίση, την καταστροφή, ή όπως αλλιώς θα ονομάσει η ιστορία αυτή την αλλαγή στη ζωή μας.</p><p>Αυτό είναι το «δεν ξεχνώ» της δικής μας γενιάς.</p><p>Απ\x92 αυτή τη στιγμή, σταματάμε να ακούμε και να ακολουθούμε τι έχουνε να πουν οι προηγούμενοι, οι μεγαλύτεροι, οι σοφότεροι, οι πατεράδες, οι ηγέτες. Κανένας μα κανένας δεν μπορεί να λύσει προβλήματα τα οποία, έχει δημιουργήσει. Και δεν θα τα επιλύσουμε με τις δικές τους λύσεις, το δικό τους τρόπο σκέψης.</p><p>Έχω ζήσει 30 χρόνια και κάτι, τα περισσότερα σ\x92 αυτό το νησί. Έχω πάει σε 34 πόλεις, 16 χώρες, σε 4 ηπείρους. Έχω γνωρίσει ανθρώπους κι έχω δει πολλές πλευρές του ανθρωπινού πόνου και της ανθρώπινης ευτυχίας. Έχω αποτύχει και επιτύχει, έχω ερωτευτεί και πληγωθεί κι έχω ζήσει τους κύκλους απογοήτευσης-ανακαμψης που ζουν όλοι οι άνθρωποι στη γη.</p><p>Είδα και έμαθα πολλά και είχα εμπειρίες πολύτιμες, μόνο και μόνο επειδή οι γονείς μου θυσίαζαν πάντα τις προσωπικές τους ανάγκες γι\x92 αυτές των παιδιών τους. Αυτό δεν είναι φαινόμενο εξαιρετικό, είναι δείγμα τυπικό μιας κοινωνίας που έβαζε πάντα σε προτεραιότητα τη μόρφωση, την εξέλιξη και την προκοπή της επόμενης γενιάς. Αυτή είναι η πραγματική μας κληρονομιά και δεν έχουμε κανένα μα κανένα δικαίωμα να την σταματήσουμε.</p><p>Δεν έχουμε δικαίωμα να στερήσουμε από τους επόμενους αυτό που είχαμε εμείς, χάριν στους προηγούμενους. Δεν έχουμε δικαίωμα να τους αναγκάσουμε να ζήσουν σε μια μικρή χώρα χωρίς προοπτική.</p><p>Το κουβάρι των τελευταίων ημερών πρέπει να το ξετυλίξουμε και να φτιάξουμε νέα υλικά.</p><p>Αλλιώς είμαστε από μόνοι μας καταδικασμένοι\x85</p>]]></description> <link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=33907</link> <pubDate>Tue, 26 Mar 2013 14:14:00 +0000</pubDate> <guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=33907</guid> </item> <item> <title><![CDATA[Μα... εγώ....?]]></title> <description><![CDATA[<p>Ασθενώ. Ποικιλοτρόπως. Για ειδικούς λόγους, εδώ και καιρό. Δεν μπορώ να κάνω πολλά πράγματα αυτές τις μέρες, κυρίως χαζεύω. Και αφού ο δρόμος με παίρνει από μόνος του σε γνώριμα (αγαπημένα) μονοπάτια, βρέθηκα πάλι εδώ να σκαλίζω. Και έχω μια βασική απορία.</p><p>Εγώ\x85 τα έγραφα ολ\x92 αυτά;\x85</p>]]></description> <link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=32868</link> <pubDate>Wed, 12 Sep 2012 16:50:00 +0000</pubDate> <guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=32868</guid> </item> <item> <title><![CDATA[You ´ve got mail]]></title> <description><![CDATA[<p>Πριν λίγες μέρες πήρε το μάτι μου μια παλιά ταινία στην τιβι. Του 1998, με τη Meg Ryan και τον Tom Hanks. Την εποχή που για να ενωθείς με το ιντερνέτ, ο υπολογιστής έκανε κάτι παράξενους θορύβους. Τρρρρρρρ γκζζζζζζζ γκρζνννν. Dial up. Το λοβ στόρι της ταινίας εξελισσότανε μέσω εμαιλ και στο τέλος οι χειρότεροι εχθροί ενώνονται και γίνονται ζευγάρι. </p> <p>Από τις αγαπημένες μου ταινίες θα έλεγα. Με πήρε πίσω καμιά δεκαετία. Την εποχή που το chat είχε μόλις ξεκινήσει κι εμείς βρισκόμασταν σε φάση φοιτητική, σε διάφορες γωνιές της γης. Τότε που, όταν άνοιγες τον υπολογιστή και άκουγες αυτό το τρρρρρ γγκκκζζζζζζ γκρζνν υπήρχε κάποιος να σε περιμένει στην άλλη της γραμμής. Κάποιος που (όπως κι εσύ) θεωρούσε πως είσαι σημαντικό κομμάτι της ζωής του. Χωρίς να είναι σίγουρος για την κατάληξη. Ήσουν αυτό που περίμενε να βρει το πρωί μόλις ξυπνήσει και το τελευταίο καληνύχτα που ήθελε να πει πριν πάει για ύπνο. Έκανε τα πάντα για να σου αφιερώνει όσο περισσότερες ώρες μπορούσε και δεν ήξερε να σου πει με σιγουριά τι θα γίνει στο μέλλον και πως είναι το παρόν. Δεν ήξερε να σου πει με σιγουριά ποια είναι η θέση σου στη ζωή του. Δεν έτρεχε να φύγει και δεν είχε την απαίτηση να το βρίσκεις και φυσιολογικό. </p> <p>Την επόμενη μέρα πήρε το μάτι μου ένα ποστ γραμμένο από χέρι αγαπημένο. Για τη φιλία. Τότε και τώρα. Τώρα που έχουμε περάσει προ πολλού την εποχή της αβεβαιότητας. Που ξέρουμε που πατάμε (τρομάρα μας) και το δείχνουμε. Αυτοπεποίθηση, αυτοέλεγχος, σίγουρες αποφάσεις, σωστές διαδρομές, πρόοδος. Αποδοχή και χειροκρότημα. <i>Κι όμως, εγώ σου λέω δεν έχουμε αλλάξει καθόλου κι ας επιμένεις εσύ να κάνεις άσκοπες συγκρίσεις\x85</i></p> <p> </p> <p>Πήρα μήνυμα μέσω πύργου ελέγχου ότι η γιαγιά μου θέλει να πάω να τη δω. Κι όταν ρώτησα τι με θέλει, η απάντηση που πήρα ήταν: «Σε βλέπει στενοχωρημένη και θέλει να μιλήσετε» . </p> <p>Αχ βε γιαγιά! Τι απ\x92 όλα αντέχεις ν\x92 ακούσεις; Γι\x92 αυτά που είμαι χωρίς να τα επιδιώκω; Γι\x92 αυτά που είμαι σίγουρη ότι θέλω και δεν μπορώ να έχω; Γι΄ αυτά που προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι θέλω; Και πρέπει να τα θέλω. Γι΄ αυτά που πρέπει να ξεχάσω, να ξεπεράσω, να προσπεράσω; Μια αμνησία θα μου ήταν ιδιαίτερα χρήσιμη\x85 Πολύπλοκα όλα, γιαγιά και απορώ πως είναι δυνατόν να τα είδες στα 20 λεπτά που με βλέπεις τη βδομάδα. </p> <p>Θα έρθω να πιούμε τσάι. Αλλά τα πολύπλοκα άστα, στο βυθό της μοναξιάς δεν μπορούμε να ψαρέψουμε. Δεν είναι ότι ανησυχώ δεν μπορείς να με καταλάβεις, είναι σίγουρο ότι μπορείς. Μόνο που δεν μπορείς να με βοηθήσεις κι αυτό πονάει περισσότερο εμένα παρά εσένα. </p> <p>Πάντως, δεν πρόκειται για παραδοσιακή γιαγιά, αυτό είναι σίγουρο. Έμαθα (πάλι από τον πύργο ελέγχου) ότι έκανε το εξής σχόλιο για τη γυναίκα του ξαδέρφου μου (του εγγονού της): «Καλή κοπέλα και όμορφη. Και φαίνεται να τον αγαπάει. Ήθελα να \x92ξερα τι του βρήκε. Εγώ αν ήμουν, δε θα γύριζα να τον κοιτάξω!» Αμάν βρε γιαγιά!</p>]]></description> <link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=26863</link> <pubDate>Wed, 24 Mar 2010 18:36:00 +0000</pubDate> <guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=26863</guid> </item> <item> <title><![CDATA[Λούπα]]></title> <description><![CDATA[<p>Το σημερινό απόγευμα μου ξέφυγε εντελώς. Δε θυμάμαι να έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. </p><p>Είχα ραντεβού στην αισθητικό, ακυρώθηκε λόγω ασθενείας. Είχα κανονίσει να καθαρίσω* το διαμέρισμα αλλά κι αυτό αναβλήθηκε ένεκα του ότι θα ερχόταν ηλεκτρολόγος να εγκαταστήσει σύστημα θέρμανσης. Ο ηλεκτρολόγος με έστησε χωρίς να μπει καν στον κόπο να με ειδοποιήσει και το έμαθα τυχαία. Πήγα να δω τους γονείς μου, δεν ήταν κανείς στο σπίτι. Έφυγα. Γυμναστήριο δεν πήγα, επειδή αν δεν προσέξω λίγο από τη βροχή και το κρύο, η φωνή μου δε θα επιστρέψει ποτέ. Δεν ήρθε κανένας να με δει, δεν πήγα καν για σουσ(h)ι! Ένα απόλυτα κενό απόγευμα και βράδυ. Δεν συμβαίνει ποτέ αυτό, με κάνει να νιώθω ενοχές ότι σπαταλώ τον ελεύθερο μου χρόνο χωρίς να κάνω τίποτα. Το ξεπερνάμε όμως, δεν είναι και το τέλος του κόσμου. Ευκαιρία να γράψω κάτι που ήθελα εδώ και πολύ καιρό. Την ιστορία μου με τη Λούπα. Μια ιστορία που θέλω να θυμάμαι\x85 </p><p> </p><p>Ξημερώματα Πέμπτης, 1ης Οκτωβρίου 2009, γύρω στις 2 το πρωί. Είμαι στην παραλιακή της Λεμεσού. Και πριν προλάβω να βγω κανονικά στο δρόμο, πέφτει πάνω στο αυτοκίνητο μου <i>(κυριολεκτικά)</i> μια κοπέλα. Για να μην την πατήσω <i>(δεν ήξερα πόσους πόντους πιάνει</i>) σταματώ. Με πιάνει ανησυχία, δε μ\x92 αρέσει αυτό. Δεν σταματάω ποτέ στο δρόμο, ούτε για αδέσποτα, ούτε για αδέσποτους που κάνουν οτοστόπ. Ανοίγω το παράθυρο. Μου λέει σε σπαστά αγγλικά:</p><p> «Μπορείς να με πάρεις στο σπίτι σε παρακαλώ;»</p><p> Ξαφνιάζομαι. Δε μου χε ξανασυμβεί αυτό. Δεν απαντάω. Μου ξαναλέει:</p><p> «Δεν έχω λεφτά, μπορείς να με πάρεις σπίτι;»</p><p> Με παρακαλούσε.</p><p> </p><p>Είπαμε, μια τρέλα την κουβαλάω και πάντα νόμιζα πως είμαι Power Ranger, ηλίθια, όμως, δεν είμαι. Αρπάζω την τσάντα μου από το μπροστινό κάθισμα και τη χώνω πίσω, κάτω από το κάθισμα του οδηγού. Κατεβαίνω από το αυτοκίνητο και το κλειδώνω.</p><p> </p><p>Τη ρώτησα τι συμβαίνει και γιατί ζητάει βοήθεια.</p><p>’ρχισε να με παρακαλάει να την πάω αμέσως σπίτι γιατί ο άντρας της είναι θυμωμένος και μεθυσμένος και δε θέλει να μείνει μαζί του. Δεν έχει λεφτά και δεν μπορεί να πάρει ταξί. Και πρέπει να φύγουμε γρήγορα πριν βγει από το περίπτερο.</p><p>Την παρατηρώ όσο μου μιλάει. Είναι γύρω στα 35. Φοράει ένα φόρεμα αμάνικο, κοντό. Δεν κρατάει τσάντα, δεν έχει τσέπες, δεν φοράει σακάκι, και τα χέρια της είναι απλωμένα και με παρακαλάει.</p><p>Ρίχνω μια ματιά στο περιβάλλον. Είναι πίσσα σκοτάδι, είμαι σταματημένη πίσω από ένα δέντρο, λίγο μακριά από το περίπτερο. Υπάρχουν 2 αυτοκίνητα παρκαρισμένα μπροστά στο περίπτερο και υπάρχει κόσμος μέσα.</p><p>Και τον βλέπω. Έναν θεόρατο άντρα, με κάτι μπράτσα που το καθένα είναι μεγαλύτερο από το κεφάλι μου. Είναι μέσα στο περίπτερο και στέκεται μπροστά στο ψυγείο. Διαλέγει ποτά, δεν μας είδε. «Αυτός είναι ο άντρας σου;» «Ναι, είναι Ρώσος» μου λέει.</p><p> </p><p>Στα επόμενα 3 δευτερόλεπτα έκανα τους ακόλουθους συλλογισμούς για να πάρω απόφαση:</p><p>Αν λέει αλήθεια η κοπέλα και βγει ο άντρας της έξω και δει ότι συζητάμε για να την πάρω να φύγουμε, δε μας γλυτώνει ούτε ο Spiderman από τα χέρια του. Αν την πάρω και φύγουμε και βγει έξω, θα μας κυνηγήσει. Αν μας πιάσει, η κατάληξη στις πρώτες βοήθειες είναι το best case σενάριο. Αν πάρω την κοπέλα και φύγω, και ο τύπος προλάβει να δει τα νούμερα του αυτοκινήτου μου, θα ειδοποιήσει τη ρώσικη μαφία και μέχρι το πρωί, θα πρέπει να αποχαιρετήσω το αυτοκινητάκι μου! Θα είμαι τυχερή αν δεν είμαι μέσα την ώρα της έκρηξης.</p><p>Αν πάλι όλο αυτό είναι στημένο κόλπο, και το ζευγάρι είναι συμμορία, τότε η κοπελιά είναι πολύ καλή ηθοποιός! Θα με πάει κάπου που είναι τάχα το σπίτι της, θα με περιμένουν εκεί 3 θεόρατοι Ρώσοι (<i>και ο άντρας της μαζί), </i>θα κλέψουν το αυτοκίνητο και όλο το περιεχόμενο, πιθανόν να με πουλήσουν για ναρκωτικά, ή να με βιάσουν, να με σκοτώσουν και να με πετάξουν στη θάλασσα. Worst case σενάριο. <i>Με πειράζει; Μπα</i>.</p><p>Αν όμως λέει αλήθεια και μπροστά μου έχω μια γυναίκα που είναι θύμα της βίας, μπορώ να τη βοηθήσω. Τουλάχιστον γι\x92 απόψε. Δεν έχω επιλογή.</p><p> </p><p>«Μπες μέσα» της λέω.</p><p>Ανοίγω το αυτοκίνητο, κάθεται στη θέση του συνοδηγού. Δεν υπάρχει τίποτα στο οπτικό της πεδίο που να μπορεί να κλέψει, ή να χρησιμοποιήσει εναντίον μου. Βάζω μπρος, βγαίνω στο δρόμο και αναπτύσσω ταχύτητα.</p><p>Όταν το αυτοκινητάκι μου μεγαλώσει και γίνει Ferrari θα μπορεί να κάνει και προσπεράσματα στην παραλιακή, όμως ακόμα είναι μικρό και δεν δοκιμάζει επικίνδυνα παιγνίδια. Τρέχει με ασφάλεια. Παρακολουθώ συνέχεια το καθρεφτάκι, να δω αν μας ακολουθεί κανείς. Δεν ερχόταν κανένα αυτοκίνητο και μετά από λίγο σταμάτησε η καρδιά μου να κτυπάει δυνατά. Νομίζω γλύτωσα από τη Μαφία. Στο κάτω κάτω, δεν μένω μόνιμα σ\x92 αυτή την πόλη, άρα πώς θα με ξαναβρούν;</p><p>Πιάσαμε κουβέντα. Τη λένε Λούπα. Είναι 38 χρονών από τη Λευκορωσία. Έχει 2 παιδιά, το ένα στην πατρίδα της 16 χρονών, το άλλο είναι μικρό και το έχει μαζί της. Δεν ήθελε να πάει στην αστυνομία. Ο άντρας της είναι καλός αλλά όταν πίνει, αγριεύει και δε θέλει να μένει μαζί του. «Σε κτυπάει;», τη ρωτάω. «Ναι», λέει, και επαναλαμβάνει πως είναι καλός όταν δεν είναι μεθυσμένος. Τη ρώτησα αν έχει εδώ βοήθεια, οικογένεια ή καμιά φίλη. Μου είπε δεν έχει κανέναν. Ήρθε να βρει δουλειά για να στέλνει λεφτά στη Λευκορωσία για να μεγαλώσει το γιο της. </p><p>Μπήκαμε στην κίνηση της πόλης, ησύχασα τελείως. Τη ρώτησα που δουλεύει και μου είπε πως είναι καθαρίστρια σ\x92 ένα από τα ξενοδοχεία της Λεμεσού. Την πήγα τελικά στο σπίτι της και την άφησα. Της ευχήθηκα να βρει την ευτυχία που ζητάει η ψυχή της.</p><p>Μ\x92 ευχαριστούσε σ\x92 όλη τη διαδρομή. Με φίλησε 5 φορές πριν κατεβεί. Έκλαιγε. Μου είπε να προσέχω και μου έβαλε χίλιες ευχές. Δεν υπάρχουν πολλές κοπέλες σαν εμένα, είπε. Κανένας Κύπριος δεν έκανε ποτέ κάτι τέτοιο για κείνην, ή για οποιοδήποτε άλλο ξένο. Δεν ξέρω γι\x92 αυτό. Ξέρω μόνο πως ο κάθε άνθρωπος που φεύγει από τη χώρα του για να καθαρίζει τουαλέτες σε μια άλλη, κουβαλάει πολύ πόνο. Και υπομένει πολλά για να επιβιώσει, πολλά περισσότερα απ\x92 ότι θα άντεχαν οι ιδιοκτήτες και οι χρήστες της τουαλέτας\x85 </p><p> </p><p>Εκείνη τη νύχτα συναντήθηκα με τον εαυτό μου. Θυμήθηκα τον προορισμό που είχα βάλει στόχο να φτάσω, πριν βγω στον πηγαιμό. Και όλ\x92 αυτά που έμαθα δεμένη στο κατάρτι. Και όσα ορκίστηκα να προστατεύω στη ζωή μου. Για να έχω ένα λόγο να ξυπνάω το πρωί και να με αντέχω κατά τη διάρκεια της μέρας. Κι όταν γεράσω, να έχω κάτι καλό να θυμάμαι και κάτι διηγηθώ στα εγγόνια μου. </p><p> </p><p>Δεν θέλω να φλυαρήσω άλλο. Την άλλη μέρα κάποιος με είπε ριψοκίνδυνη. Δεν είμαι και τόσο. Είμαι παρατηρητική και δεν ενεργώ από επιπολαιότητα. Ακόμα και στον πάτο της θάλασσας να κατέληγα (<i>σίγουρα κάνα δυο άτομα θα στενοχωριούνταν, δε λέω</i>), δεν είχα άλλη επιλογή. Έπρεπε να κάνω κάτι.</p><p> </p><p> </p><p> </p><p><i>*η χρήση του πρώτου προσώπου του ενικού είναι καθαρά σχήμα λόγου. Δεν καθαρίζω εγώ, σόρρυ.. </i></p><p> </p>]]></description> <link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=26618</link> <pubDate>Thu, 25 Feb 2010 22:50:00 +0000</pubDate> <guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=26618</guid> </item> <item> <title><![CDATA[Livin\x92 Single: Ο πυρετός]]></title> <description><![CDATA[<p><a name="OLE_LINK2"></a><a name="OLE_LINK1"></a>Κάτσε, τώρα, αυτό κάπως το λένε. Κλινιρις. Όχι. Κλεινηρις; Ούτε. Κλοινοίροις; Δε νομίζω. Τέσπα, δεν ξέρω. Δε θα είχα τέτοια προβλήματα αν είχαμε ένα πολιτισμένο αλφάβητο που σέβεται τον εαυτό του και έχει μόνο ένα ι. Όχι ι,η,υ και ει, και οι σε τυχαίους συνδυασμούς! Μισό λεπτό μπορεί το βρήκα: Κλινήρης! </p> <p>Δεν ξέρω τι έχασα. Ενημερώνομαι για τις ειδήσεις από την τηλεόραση και για τον καιρό από το τηλέφωνο μου. Λέει πως τις προηγούμενες μέρες έκανε λιακάδα και πολύ ωραίο καιρό, ενώ από Τετάρτη θα ξαναρχίσουν οι βροχές και το κρύο. Δεν πειράζει που δεν βγήκα να τα δω όλ\x92 αυτά, εδώ είναι Μεσόγειος, ο ήλιος δεν αργεί ποτέ να ξαναβγεί. </p><p> </p> <p>Όσο για την τηλεόραση που είδα, δεν μπορώ ούτε να τη σχολιάσω. Κρίση από δω, κρίση από κει, κρίση με πιάνει κρίση! Κλείσανε τα αεροδρόμια στην Ελλάδα (έμεινε ο αδερφός μου στην Ολλανδία μια μέρα παραπάνω, δεν έπαθε τίποτα), κλείσανε εδώ τα βενζινάδικα (κι εγώ βγήκα στις 11 το βράδυ προς αναζήτηση ανοιχτού βενζινάδικου χωρίς ουρά 5 χιλιομέτρων). </p> <p>Αυτά τα συνταρακτικά. Όλα τα άλλα που δείχνει η TV είναι για να σε κάνουν να κλαις. Από τα νεύρα σου. Πρωινάδικα, μεσημεριάδικα, βραδιάδικα, όλα χάλια. </p> <p>Πάντως έχω μια απορία: Τι στο καλό πάθανε τα κανάλια και συνέχεια βάζουν κάποιον να μαγειρεύει; Και ακόμη χειρότερα, τι καταλαβαίνουν όσοι παρακολουθούν αυτούς που μαγειρεύουν πρωί μεσημέρι βράδυ; </p> <p><b>Υπάρχουν τρία πράγματα των οποίων η παρακολούθηση στην τηλεόραση (ή οπουδήποτε αλλού) δεν επιφέρει οποιαδήποτε μάθηση ή βελτίωση ικανοτήτων ή αποτέλεσμα: η μαγειρική και η γυμναστική.</b> </p> <p>Πρόσεξα επίσης ότι ο μισός τηλεοπτικός χρόνος ασχολείται με το τι έκαναν οι άλλοι στον υπόλοιπο μισό τηλεοπτικό χρόνο! Εντυπωσιακό. Προκαλεί οξεία εγκεφαλική μαλάκυνση. </p> <p>Τελικά η καλύτερη εφεύρεση μετά το κομμένο ψωμί, είναι τα torrents. Οπότε, σώθηκα και δε χρειάστηκε να υποφέρω πολύ. Είδα κάμποσα επεισόδια Desperate Housewives, CSI, Monk και Big Bang Theory. Και ευχαριστώ τους πειρατές της ζωής μου που μου παρέχουν αυτή τη δυνατότητα, ιδιαίτερα όταν είμαι κλυνύρυς <i>(κοίτα λέξεις που μαθαίνουν στην ιατρική σχολή! ’λλο πράγμα σου λέω).</i></p> <p> </p> <p>Τη στήλη Livin\x92 Single έχω καιρό να την ανανεώσω και κακώς την έχω αφήσει. Έχω προοδεύσει έτη φωτός ως νοικοκυρά, δούλα και κυρά. Π.χ.: Μαγειρεύω τις Δευτέρες, βάζω πλυντήριο τις Πέμπτες ή τις Παρασκευές, μπήκα στη διαχειριστική επιτροπή της πολυκατοικίας και δεν πηγαίνω κάθε μέρα στην πατρική εστία για φαγητό. </p> <p>Όμως, παραμένω μέσα στο στενό οικογενειακό κλοιό και υπάρχουν στιγμές που μου το υπενθυμίζουν. </p> <p>Π.χ. όταν ξυπνάς μόνος με πυρετό, ζαλάδα, δεν ακούς, δεν αναπνέεις, και το μόνο που μπορείς να κουνήσεις είναι το δάκτυλο σου, συνειδητοποιείς ότι τα φάρμακα δεν περπατάνε μόνα τους στην κρεβατοκάμαρα, ούτε και οι σούπες μαγειρεύονται αυτόματα. </p> <p>Σε μια τέτοια κατάσταση, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να σηκώσεις το μόνο δάκτυλο που δουλεύει και να στείλεις ένα sms «Μimi, mporeis na ertheis?» </p> <p>Μητέρα. Του στρατιώτη, (του γνωστού και άγνωστου), της κρυολογημένης κόρης και του εργαζόμενου γιου. Μητέρα. Δύναμη διαχρονική. Για τις δύσκολες στιγμές, τις στιγμές πείνας, αδυναμίας και κατάρρευσης, τις αρρώστιες και, βεβαίως βεβαίως, τα ευαίσθητα ρούχα που θέλουν πλύσιμο στο χέρι! </p> <p> </p> <p>Σταματάω εδώ, γιατί θα το ρίξω στο δημοτικό τραγούδι και δεν έχω άλλο χρόνο. Έχω πολλά να κάνω, έχασα 4 ολόκληρες μέρες λόγω αρρώστιας και της κληνήρης.</p><p> </p>]]></description> <link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=26604</link> <pubDate>Wed, 24 Feb 2010 13:10:00 +0000</pubDate> <guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=26604</guid> </item> <item> <title><![CDATA[1η Φεβρουαρίου 2010]]></title> <description><![CDATA[<p>Έχω να επισκεφτώ το blog μου από τις αρχές Νοέμβριου. Και οποιοδήποτε άλλο blog, δυστυχώς. Πώς τρέχει έτσι ο χρόνος πάντα, απορώ. </p> <p> Δεν είναι ότι δεν έχω θέματα.</p> <p> Για τη συναυλία του Αλκινόου ήθελα να γράψω, την ιστορία μου με τη Λούπα, την παγκόσμια μέρα του AIDS, Χριστουγεννιάτικες ευχές, Πρωτοχρονιάτικες υποσχέσεις, την Αϊτή, και τόσα που δεν μπορώ να θυμηθώ. Τώρα μπήκαμε αισίως στο μήνα του υδροχόου, του καρναβαλιού και του βαλεντίνου, κι εγώ ακόμα σκέφτομαι το Χριστουγεννιάτικο ποστ που δεν έγραψα ποτέ.</p> <p> Ούτε καν γράμμα στον iΒασίλη δεν έγραψα. Και με ξέχασε.</p> <p> </p> <p> Φταίει η δουλειά, λέω συνήθως. Δεν είναι και ψέμα. Ολημερίς μιλάω, γράφω, κανονίζω, συντονίζω, συζητάω και πηγαινοέρχομαι. Το σταθερό παίζει από τη μια, δύο γραμμές ταυτόχρονα, το κινητό από την άλλη, κάποιος μου φωνάζει «Chocolaaat», ή ακούω στο διάδρομο 2 να πλησιάζουν «η Chocolat θα ξέρει». </p> <p> Και το πιο πιθανόν είναι να ξέρω.</p> <p> Ναι θα γράψω, θα υπογράψω, θα τηλεφωνήσω, θα στείλω, θα παραλάβω, θα ρωτήσω, θα μάθω και θα σας ενημερώσω, θα πληρώσω, παρακαλείστε όπως, θα τα δω το απόγευμα, θα καλέσω συνάντηση, θα κλείσω ραντεβού, θα μεριμνήσω ναι, θα το κάνω το σαββατοκύριακο, τη Δευτέρα θα είμαστε έτοιμοι, μην ανησυχείτε, όχι μαμά δεν προλαβαίνω να έρθω σήμερα\x85</p> <p>Μαθαίνω να κρατάω την ψυχραιμία μου. Να μην πανικοβάλλομαι, τα προβλήματα προκύπτουν για να λύνονται.</p> <p> Αν δεν επεκταθεί το όριο αφυπηρέτησης στα επόμενα 30 χρόνια (που αποκλείεται να μην γίνει), θα ξεμπερδέψω από τη δουλειά το 2042. Στα εκατοντάχρονα του Παγκοσμίου Πολέμου ΙΙ. Για φαντάσου!! Στα πενηντάχρονα ήμουν 10 χρονών\x85</p> <p> Μέχρι τότε, καλή αντοχή. Και μη μου πεις πως η δουλειά τρώει τον αφέντη, αυτόν μια χαρά τον βλέπω. Μ\x92 εμάς τι θα γίνει\x85</p> <p> </p> <p>Πέρ\x92 απ\x92 τη δουλειά, προσπαθώ για πολλά.</p> <p>Τρώω περισσότερα φρούτα, πίνω πράσινο τσάι, προτιμώ να μαγειρεύω παρά να τρώω έξω, επιλέγω πιο υγιεινές τροφές, καθόλου κόκκινο κρέας, και καθόλου junk food. Αποφεύγω και τον στιγμιαίο καφέ και τα αναψυκτικά (εκτός από μία Coca Cola Light κάθε Τετάρτη).</p> <p>Φροντίζω για καθαρά ρούχα, πουκάμισα, καλτσόν, παπούτσια, θυμάμαι να φορτίσω έγκαιρα την οδοντόβουρτσα, τα φωτάκια Philips, το τηλέφωνο μου, τη φωτογραφική μου. Μη μείνω από μπαταρία...</p> <p>Να πλύνω τα πιάτα, να ετοιμάσω την καφετιέρα το βράδυ, να πάω γυμναστήριο, κομμωτήριο, αισθητικό, το αυτοκίνητο για πλύσιμο και σέρβις, να πάρω την αίτηση της γιαγιάς για επίδομα, την αίτηση της θειας για σύνταξη, να, να, να\x85</p> <p> </p><p>Ήταν και τα Χριστούγεννα. Κρύφτηκα στην εορταστική ατμόσφαιρα. Έτρεξα να ψωνίσω, να ετοιμάσω, να αγοράσω τα δώρα, να καθαρίσω, να μαγειρέψω, να κεράσω, να φιλήσω δεξιά κι αριστερά (επιλεκτικά, εννοείται, έχουμε και πανδημία), να ξανακαθαρίσω, να κάνω αποτρίχωση την παραμονή (μη μας βρει ο καινούριος χρόνος με τις τρίχες) να έχω έτοιμα κόκκινα εσώρουχα, να κόψω τη βασιλόπιτα, να σερβίρω καφέ.</p> <p>«και του χρόνου διπλή». <i>(αλλάξτε την αναλογία, μπας και πιάσει η ευχή σας)</i></p> <p> </p> <p>Και είναι αυτά που ξεχνάω: Να πάρω γάλα, ανταλλακτικό φίλτρο του νερού, να πάρω τον ηλεκτρολόγο τηλέφωνο για τη θέρμανση και για το φωτιστικό, να κλείσω ραντεβού με τον οδοντογιατρό.</p> <p> </p> <p>Και αυτά που δεν προλαβαίνω. ’στα. Δεν παλεύεται σου λέω. </p> <p> </p> <p>Γι\x92 αυτό σου λέω, δεν έχω χρόνο για έξτρα. </p> <p> </p> <p>Δεν έχω χρόνο, δεν προλαβαίνω, δεν έχω χρόνο δεν προλαβαίνω.</p> <p>Δεν έχω\x85</p> <p> </p><p>Ή τουλάχιστον έτσι λέω.</p> <p>Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι μόνο αυτά.</p> <p> </p><p>Όλοι οι bloggers στον κόσμο γράφουν για τις εμπειρίες τους, τα βάσανα τους, την κριτική τους, την άποψη τους, το θυμό τους, τη χαρά τους. Τη ζωή τους. Και πάντα βρίσκουν φίλους, εχθρούς, συμπαράσταση και αντιπαράθεση.</p> <p><i>Εγώ έχω την αίσθηση πως δεν μπορώ να το κάνω αυτό, πλέον. Πού είναι η αλήθεια, πού το παραμύθι; Συνειδητοποιώ πως ταξιδεύω σε κύκλο. \x92Έτη φωτός σ\x92 αυτά τα 2 χρόνια. Σε κύκλο. Δεν αντέχω να κάνω συζητήσεις. Έτσι επιλέγω να μη λέω τίποτα. Σε κανέναν. </i></p> <p><i>Βλέπω ξεκάθαρα το σκηνικό τώρα πια. Όλοι ξέρουν τι θέλουν να κάνουν στο τωρινό και στο επόμενο στάδιο της ζωής τους. Ξέρουν τι θέλουν από τους εαυτούς τους και από τους άλλους. Έχουν επιλέξει. Κι εσύ μαζί. Ποιος θα πληγωθεί και ποιος θα περιμένει. Αφού καταλαβαίνεις. Τι με ρωτάς συνέχεια; </i></p><p> </p><p> </p>]]></description> <link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=26393</link> <pubDate>Mon, 01 Feb 2010 12:50:00 +0000</pubDate> <guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=26393</guid> </item> <item> <title><![CDATA[Ο ουν ο Θεός συνέζευξεν\x85]]></title> <description><![CDATA[<p> </p> <p><b><i>\x85κάτω από τον Παρθενώνα, στην εκκλησία της Αγίας Σοφίας, με το πανέμορφο φεγγάρι της Μεσογείου,</i></b></p> <p><b><i>με υπέροχη ψαλμωδία Ησαΐα Χόρευε και σμήνος κουμπάρων,</i></b></p> <p><b><i>με καλεσμένους από διάφορα μέρη του κόσμου, μεταξύ άλλων και μικρά νησιά, (όπου το περπάτημα δε χρησιμοποιείται ως μεταφορικό μέσο), οι οποίοι ανέβηκαν τα ανηφόρια της Ιερής Πλάκας με γόβες στιλέτο (ό,τι μπορούμε κάνουμε για να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων), τουαλέτες και κτενίσματα μέσα στη βροχή και το ψοφόκρυο,</i></b></p> <p><b><i>και που προηγουμένως, κάνανε το γύρω της Πλατείας Συντάγματος (</i></b><b><i>oh</i></b><b><i> </i></b><b><i>yes</i></b><b><i>!) ψάχνοντας την Πανεπιστημίου, που δεν την λένε Πανεπιστημίου αλλά Ελευθερίου Βενιζέλου, και,</i></b></p> <p><b><i>δεν ήταν και πολύ χαρούμενοι που είχανε ήδη ξεποδαριαστεί για να πάνε από την οδό Αιόλου προς την Λεωφόρο Πατησίων, που δεν τη λένε Πατησίων αλλά 28ης Οκτωβρίου, για να φτάσουνε στην Πλατεία Εξαρχείων (που όντως έτσι τη λένε, έχει και ταμπέλα) και να αποδώσουν αποχαιρετιστήριες τιμές στο γαμπρό, την ώρα που οι κάτοικοι των Εξαρχείων κάνανε πορεία διαμαρτυρίας προς το Σύνταγμα, και</i></b></p> <p><b><i>ούτε πιο χαρούμενοι ήταν το προηγούμενο βράδυ όπου είχανε μπει σ\x92 ένα ταξί για την Πλατεία Κολωνακίου, που δεν την λένε Πλατεία Κολωνακίου, αλλά Πλατεία Φιλικής Εταιρείας, και ο ταξιτζής παρέλειψε να πει πως από τη Λεωφ. Βασιλίσσης Σοφίας δεν πας αριστερά προς Κολωνάκι, άρα τους πήγε κούρσα προς τα πάνω και τους άφησε στη μέση του δρόμου για να κατέβουν πάλι με τα πόδια,</i></b></p> <p><b><i>με συγκινητικές ευχές για βίον ανθόσπαρτον και πολλά ταξίδια,</i></b></p> <p><b><i>με ροδοπέταλα πεταμένα για να πατήσει η νύφη,</i></b></p> <p><b><i> </i></b></p> <p><b><i>\x85 ΚΑΛΑ ΘΑ ΚΑΝΕΙ, ΜΗ ΧΩΡΙΖΕΤΩ!!</i></b></p> <p><b><i> </i></b></p> <p><b><i> </i></b></p> <p><b><i>ΥΓ1: Το αποχαιρετιστήριο δώρο του γαμπρού ήταν ένα κουτί με αναμνηστικές φωτογραφίες με τους φίλους του, από τη δεκαετία του 80\x92 και του 90\x92 (απ\x92 αυτές με τα καρό πουκάμισα ζωσμένα μέσα σε </i></b><b><i>baggy</i></b><b><i> </i></b><b><i>jeans</i></b><b><i> με τη ζώνη να φτάνει ως το στέρνο και το μαλλί κάπες). Ζωή σε λόγου μας\x85</i></b></p> <p><b><i>ΥΓ2: Μ\x92 έφαγε ο ποδαρόδρομος, το ξενύχτι και το κρύο και θ\x92 αργήσω να συνέλθω γιατρέ μου\x85</i></b></p> <p><b><i>ΥΓ3: Έλεος με τα ονόματα των δρόμων!! Αποφασίστε πως τους λένε και βάλτε τη σωστή ταμπέλα!</i></b></p> <p><b><i>ΥΓ4: Πάλι δεν πρόλαβα να φάω σουβλάκι\x85</i></b></p><p> </p>]]></description> <link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=25558</link> <pubDate>Tue, 03 Nov 2009 13:33:00 +0000</pubDate> <guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=25558</guid> </item> <item> <title><![CDATA[Που λες γιατρέ μου\x85]]></title> <description><![CDATA[<p> </p><p> Η μαμά μου λέει, πως την πρώτη φορά που κάθισα να διαβάσω τα μαθήματα μου όταν ήμουν 1η δημοτικού, (και είχα τσάντα με τα στρουμφάκια), σηκώθηκα να ξύσω το μολύβι μου 6 φορές. Εκείνη τη μέρα δε θεώρησε πως αυτό είναι πρόβλημα, και είπε «είναι μικρό το παιδί, όταν μεγαλώσει θα στρώσει και θα μάθει να διαβάζει». Σήμερα αντιλαμβάνεται πως, το παιδί μεγάλωσε μεν, δεν έστρωσε δε.</p><p> </p><p>Αν το 6-φορές-ξυσιμο-του-καημένου-του-μολυβιού το 1985 εξαχθεί συμπερασματικά (καλά το είπα;) στις δραστηριότητες που διέκοπταν το διάβασμα μου στα μαθητικά τα χρόνια που ακολούθησαν \x96 και τ\x92 αλλάζω με οτιδήποτε \x96 η εικόνα δείχνει:</p><p> </p><ol><li>Διάβασμα λογοτεχνικών και άλλων βιβλίων και, βεβαίως βεβαίως, των κλασσικών της μυθολογίας*</li><li>Στήσιμο νοικοκυριού με παιχνιδίστικα είδη κουζίνας και εκτέλεση διαφόρων σεναρίων τα οποία εκτελούσαν με χάρη κούκλες, μπουλουκάκια και στα οποία πρωταγωνιστούσε η πριγκίπισσα Νταϊάνα</li><li>Ατέλειωτες συζητήσεις με τον Jason Donovan που ήταν κολλημένος στον τοίχο (μετά το 1990) για τον επικείμενο γάμο μας (σε περίπτωση που δεν παντρευόμουν το Δημήτρη Παπαμιχαήλ)</li><li>Από το 1994 κι έπειτα, η συνεχής ενασχόληση με το \x96πανάρχαιο τώρα- HiFi και τη μουσική του στη διαπασών</li><li>Πρόβες χορού και τραγουδιού στον καθρέφτη σε περίπτωση που γίνω σταρ του Χόλυγουντ! (άσχετο με τον Jason)</li><li>Αναλογισμός για το τι θα γίνω όταν μεγαλώσω*</li><li>Κατασκευή διαφόρων σεναρίων για το πώς θα αλλάξω τον κόσμο, να σώσω τα παιδιά από την πείνα και τη βία, να βοηθήσω τις γυναίκες να βρουν την ισότητα τους, να σταματήσω τους πολέμους και να σώσω και το περιβάλλον (από το 1994 και μετά)</li><li>Συγύρισμα δωματίου στην τρίχα, αναδιοργάνωση ντουλαπιών και συρταριών, καθώς και αναδιοργάνωση σχολικών φυλλαδίων σε άλλα φάιλς*</li><li>Προετοιμασία ομιλίας παραλαβής βραβείου Όσκαρ</li><li>Κατάστρωση σχεδίου φυγής και διαφυγής σ\x92 άλλη γη σ\x92 άλλα μέρη!</li><li><u>Κυρίως κατάστρωση σχεδίου φυγής και διαφυγής σ\x92 άλλη γη σ\x92 άλλα μέρη</u>. </li></ol><p> </p><p>Κι από το βάθος, ακούγεται πάντα μια κραυγή: <i>CHOCOLAAAAT</i><i>!! ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ;</i></p><p> </p><p>Ολ\x92 αυτά συνέβαιναν πριν το ιντερνέτ εισβάλει αποφασιστικά στην καθημερινότητα μας. Στα φοιτητικά χρόνια \x96 επιτέλους σ\x92 άλλη γη, σ\x92 άλλα μέρη \x96 το σκηνικό αλλάζει.</p><p> </p><ol><li>Ήταν ο πισίς. Γνωριστήκαμε με το ίντερνετ. Χάου ντου γιου ντου. Είμαι παιδί του Napster, κι εκεί έμαθα τον κόσμο. Όποιος το ζήσε, το ξέρει, τι να περιγράψω; </li><li>Διάβασμα λογοτεχνικών και άλλων βιβλίων, κυρίως οτιδήποτε άσχετο με το αντικείμενο του κάθε μαθήματος*</li><li>Στήσιμο νοικοκυριού, αληθινού αυτή τη φορά.*</li><li>Μανιώδης συγύρισμα, μπουγάδες και μαγειρέματα*</li><li>Αναγωγή της οργάνωσης ντουλαπιών και συρταριών σε επιστημονική υπόθεση*</li><li>Αναλογισμός για το τι θα γίνω όταν μεγαλώσω*</li></ol><p> </p><p>Και τώρα, που έχω, από πέρσι, περάσει τα 29 κι έχω (από διάφορες απόψεις) αποκατασταθεί; Γιατί να μην μπορώ να διαβάσω όταν πρέπει; Το δράμα συνεχίζεται. Το ξύσιμο του μολυβιού έχει μετατραπεί τώρα πια σε πολύπλοκη υπόθεση. Πάμε:</p><p> </p><ol><li>Συγύρισμα, καθάρισμα, μαγείρεμα, μπουγάδα, σιδέρωμα, όλα σε επαγγελματικό, πλέον, επίπεδο νοικοκυροσύνης*</li><li>Τηλεόραση*</li><li>Γούγλης και Βίκυ για όλα τα επείγοντα περιστατικά αποριών</li><li>Μπλόγκιγκ!</li><li>Διάβασμα άσχετων βιβλίων, αν και, ομολογουμένως, σε μικρότερο βαθμό και σε αργότερους ρυθμούς, λόγω μπλόγκιγκ.*</li><li>Το iphone και όλα τα παρελκόμενα του!</li><li>Αναλογισμός για το τι θα γίνω όταν μεγαλώσω ή άλλα παρεμφερή υπαρξιακά θέματα* </li></ol><p> </p><p>*Δραστηριότητες που πάντα εντείνονται σε περίοδο εξετάσεων</p><p> </p><p align="center">\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85</p><p> Γιατρέ μου, μη με κοιτάς έτσι! Πάντα μου άρεσε να διαβάσω και να μαθαίνω, αλλά όταν αυτό γίνεται υποχρεωτικό, με βασανίζει αφάνταστα! Δεν αντέχω, πώς να το κάνουμε! Ο πατέρας μου ακόμα απορεί πώς είναι δυνατόν, όλοι οι δάσκαλοι που πέρασαν πάνω από το κεφάλι μου από το νηπιαγωγείο μέχρι σήμερα, να είναι ενθουσιασμένοι μαζί μου**! </p><p align="center"><i>\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85</i></p><p><i>Περαστικά μου\x85</i></p><p align="center">\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85</p><p>**Εκτός από έναν στην τελευταία τάξη, που δε με θυμότανε, αλλά δεν έφταιγε, διότι κάθε Τετάρτη έκανα κοπάνα από το μάθημα του! Αυτό δεν το έχω ακόμα αποκαλύψει στους γονείς!</p><p align="center">\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85</p><p align="center"> </p><p> <i>Note</i><i> </i><i>to</i><i> </i><i>self</i><i>: Αν το δικό μου παιδί, την πρώτη φορά που θα καθίσει να διαβάσει, σηκωθεί να κάνει οτιδήποτε (μολύβια και ξύστρες δεν χρησιμοποιούνται πλέον) θα πάει κατ\x92 ευθείαν για εξέταση για </i><i>ADD</i><i>!!</i></p><p><em>Note to all: Ο Jason Donovan κατέβηκε από τον τοίχο το 2005...</em></p><p> \x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85\x85 </p>]]></description> <link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=25335</link> <pubDate>Wed, 14 Oct 2009 17:18:00 +0000</pubDate> <guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=25335</guid> </item> <item> <title><![CDATA[ObamaBoom!]]></title> <description><![CDATA[<p>Τι να πω τώρα. Και πώς να το πω;</p> <p> </p> <p> </p> <p>Στην Μ. Βρετανία ψάχνουν έναν σαν κι εσένα με αγγλική προφορά να βάλουν για πρωθυπουργό τους. </p> <p> </p> <p> </p> <p>Στην Ινδία σου φτιάχνουνε αγάλματα.</p> <p> </p> <p> </p> <p>Στην Αφρική χορεύουν στ\x92 όνομα σου, σε αποκαλούν Μεγαλέξανδρο, και περιμένουν πως θα τους ελευθερώσεις από την πείνα, τη φτώχια και την ανέχεια. </p> <p> </p> <p> </p> <p>Μη με παρεξηγείς. Σε παρακολουθώ από την πρώτη στιγμή και σε θαυμάζω ιδιαίτερα. Καταλαβαίνω πως είσαι η ενσάρκωση της ελπίδας για κάτι καλύτερο. Οι προηγούμενοι ήταν τόσο κακοί (ιδιαίτερα ο τελευταίος) που όλος ο πλανήτης πίνει την ελπίδα στ\x92 όνομα σου. </p> <p> </p> <p>Ξέρεις, η ανθρωπότητα δεν έχει αλλάξει ακόμα. Οι άνθρωποι παραμένουν ανθρώπινοι, παρόλα τα άλματα της σύγχρονης τεχνολογίας. Χρειάζονται ακόμα το προστατευτικό χέρι κάποιου παντοδύναμου που θα φέρει το θαύμα στη ζωή τους. Έχουν ανάγκη τους ήρωες\x85</p> <p> </p> <p>Και παραδέχομαι πως από τότε που κέρδισες τις εκλογές, σχεδόν νοσταλγώ τη Washington. Ξέρω πως άλλαξες την ατμόσφαιρα της πόλης, της έδωσες μια άλλη ενέργεια. Πρόσφατα άκουσα διάφορα νέα. Τη λένε τώρα Obama Country. Και πρώτη φορά, μετά από 6 χρόνια σκέφτηκα πως θα προτιμούσα να ήμουνα εκεί παρά εδώ. </p> <p> </p> <p>Πρώτ\x92 απ\x92 όλα το παρουσιαστικό. Δεν κυκλοφορούν πολλοί ωραίοι άντρες στα πρωτοσέλιδα. Ένα <i>Dior</i><i> </i>πηγαίνει καλύτερα σ\x92 εσένα παρά στον ίδιο τον <i>Νικολά</i>!! Μαθαίνω επίσης ότι επέμενες να κρατήσεις το Blackberry σου και να είσαι σίγουρος πως μ\x92 αυτό κερδίζεις το σεβασμό πολλών νέων ανθρώπων. Η πρόοδος δια μέσου της τεχνολογίας χρειάζεται ηγέτες, όχι άσχετους ουραγούς. </p> <p> </p> <p>Και ομολογώ πως με πιάνει τρέλα, που αντί να είμαι στην Washington να κάνω καμιά δουλειά της προκοπής, ζω σ\x92 ένα νησί που παρακολουθεί τον Πρόεδρο του στις ειδήσεις να τηγανίζει πούλλες στο εξοχικό του, ενώ κατευνάζει τα νεύρα της αντιπολίτευσης με σούβλες, κουπέπια και μακαρόνια του φούρνου!! Κι όλος ο κόσμος να χειροκροτεί που οι πολιτικοί μας τρώνε τις παραδόσεις, αλλά δεν ξέρουν από που ανάβει το κομπιούτερ! Έλεος δηλαδή με το χωρκατιλίκκι!! Και μη με πει κανείς πάλι σνομπ!! Δεκάρα δε δίνω για τις γαστρονομικές προτιμήσεις των πολιτικών αρχηγών!! Αυτό που με πειράζει, είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζονται (ή δεν αντιμετωπίζονται) τα αδιέξοδα και τα προβλήματα αυτής της καημένης χώρας! </p> <p> </p> <p>Ξεφεύγω όμως. Πίσω στο θέμα μας. Είδα και την ομιλία σου στην Πράγα live από το CNN και ομολογώ πως με συγκίνησες. Δεν ξέρω αν υπήρξε ποτέ άλλος αρχηγός κράτους που να κάνει τόσα εκατομμύρια ανθρώπους να κρέμονται από τα χείλη του. Και παρόλο που είπες πολλές #@^@(*ς, σε συγχώρεσα και, για μια στιγμή, σκέφτηκα πως, ίσως, εσύ μπορεί να εμπνεύσεις μια αλλαγή στο μοντέλο διεθνών σχέσεων. Από ρεάλ πολιτίκ σ\x92 ένα μοντέλο συνεργασίας και αλληλεγγύης. Είπα, ίσως να είσαι η αφορμή να γίνει μια αρχή\x85</p> <p> </p> <p>Σε είδα και να προεδρεύεις της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών σε μια ιστορική συνεδρίαση για τον πυρηνικό αφοπλισμό. Εκτιμείται η προσπάθεια, αν και δε σε άκουσα να λες πως θα συμμαζέψεις το αμερικάνικο πυρηνικό πρόγραμμα. Πάλι όμως, σε καταλαβαίνω. Κι εγώ στη θέση σου τα ίδια θα έκανα. Κανείς δεν είναι τόσο ηλίθιος ώστε να αφήσει μια τέτοια δύναμη όταν την έχει, και σ\x92 αυτό τον κόσμο τα όπλα θα έχουν πάντα τον τελευταίο λόγο. </p> <p> </p> <p> </p> <p>Χαζός δεν είσαι. Ο αέρας της εποχής φυσάει πρίμα για σένα. Ξέρεις πως οτιδήποτε φτάσει στον πάτο έχει μόνο υποχρεωτική πορεία προς τα πάνω. ’ρα, με λίγη τύχη και λίγη οικονομική θεωρεία η παγκόσμια οικονομία θα αρχίσει να πιάνει θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και στο μεταξύ θα έχεις κάνει διάφορα για να κλείσεις πολλές τρύπες. Ή τουλάχιστον να ΦΑΙΝΕΤΑΙ ότι προσπάθησες.</p> <p> </p> <p>Κερδίζεις τις εντυπώσεις. </p> <p> </p> <p>Και το διαγωνισμό ομορφιάς.</p> <p> </p> <p> </p> <p>Αλλά </p> <p> </p> <p> </p> <p>Αλλά</p> <p> </p> <p> </p> <p>Δηλαδή σοβαρά τώρα</p> <p> </p> <p> </p> <p><b><i>ΝΟΜΠΕΛ ΕΙΡΗΝΗΣ?</i></b></p> <p><b><i> </i></b></p> <p> </p> <p><b><i>Γι\x92 αυτά που ΘΑ κάνεις;</i></b></p> <p><b><i> </i></b></p> <p> </p> <p>Από το 1901 μέχρι σήμερα το Βραβείο Νόμπελ για την Ειρήνη απονομήθηκε 96 φορές σε πρόσωπα και 23 φορές σε οργανισμούς των οποίων το έργο "συνεισφέρει τα μέγιστα στην αδερφότητα μεταξύ των εθνών, στην κατάργηση ή μίκρυνση των στρατευμάτων και στη διεξαγωγή ή προώθηση ειρηνευτικών συνεδρίων." Εάν, οποιαδήποτε χρονιά δε βρεθεί υποψήφιος αντάξιος της πρώτης παραγράφου, τότε το Βραβείο δεν απονέμεται σε κανέναν, και το ποσό μεταφέρεται στην επόμενη χρονιά. Κι αυτό έχει συμβεί, ήδη, 19 φορές. </p> <p> </p> <p>1.4 εκατομμύρια δολάρια για το τίποτα. Τα λεφτά δε θα τα κρατήσεις, αλλά τώρα σιγά. Το χρήμα πολλοί εμίσησαν\x85</p> <p> </p> <p> </p> <p>Καλά. Ας υποθέσουμε πως είναι τρελοί αυτοί οι Σουηδοί. Εσύ δε φοβάσαι; Πως θ\x92 αντεπεξέλθεις σ\x92 όλες αυτές τις προσδοκίες;</p> <p> </p> <p> </p> <p>Αν μπορούσα, θα σε συμβούλευα να προσέχεις. Πολλά μπορούν συμβούν πριν το κλείσιμο της αυλαίας\x85</p><p> </p>]]></description> <link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=25295</link> <pubDate>Mon, 12 Oct 2009 01:02:00 +0000</pubDate> <guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=25295</guid> </item> </channel></rss>If you would like to create a banner that links to this page (i.e. this validation result), do the following:
Download the "valid RSS" banner.
Upload the image to your own server. (This step is important. Please do not link directly to the image on this server.)
Add this HTML to your page (change the image src attribute if necessary):
If you would like to create a text link instead, here is the URL you can use:
